De sneeuwklokjes bloeien wit, de krokussen paars, het speenkruid is bezig zijn botergele sterren te ontplooien, klein hoefblad staat in knop. Overal maken bladrozetten zich klaar voor hun nieuwe groeiseizoen. Stinkende gouwe bijvoorbeeld. En andere papaversoorten, fluitekruid, zuring en boterbloem.

Maar de lente die op een zachte voorjaarsdag ineens uit de bodem kringelt, ruik ik nog niet. Vooralsnog wordt alleen oog en oor de worst van lente voorgehouden. Ik zag ooievaars op een nest staan – die zijn er vroeg bij. Honderden ooievaars trekken niet eens meer weg uit Nederland, die blijven de hele winter en kúnnen er dus ook vroeg bij zijn. Dat geldt ook voor sommige tjiftjaffen en zwartkopjes die hier overwinteren, maar die heb ik nog niet gehoord, laat staan met een nest in de weer gezien. Tjiftjaffen kunnen nochtans elk moment uit Zuid-Europa arriveren. De eerste lepelaars druppelen al binnen, het wordt echt lente.

Dat weet ook de vlier, die plotseling zijn nieuwe bladeren ontvouwt. Vlier heeft zacht hout dat niet splintert. Het merg is er vrij gemakkelijk uit te peuteren en dan kan er van vlierhout een fluitje gemaakt worden. Daar zal flierefluiten wel naar genoemd zijn.

In het etymologisch woordenboek lees ik dat de wetenschappelijke naam van vlier, Sambucus, ook naar een muziekinstrument verwijst, en wel de sambuke, een Grieks soort van banjo die van vlierhout gemaakt zou zijn. Met de borrel Sambuca heeft vlier niets te maken. Die drank heeft net als pastis, ouzo, raki en arak een zoete anijssmaak. Zoals menige jonge rugzakreiziger heb ook ik er in het mediterrane paradijs ooit te veel van gedronken…

Vlieren mogen dan zacht zijn, weinig bomen zijn zo taai als deze rakkers. Beter dan wie ook zijn ze bestand tegen zoute zeewind en aan de Europese kusten vangen kromgebogen vlieren de eerste klappen op. Op hun gegroefde bast kleven judasoren, parasitaire zwammen die een eik kunnen vellen, maar jaren bezig zijn om een hele vlier om zeep te helpen.

(Natuudagboek Trouw woensdag 8 maart 2017)