Eén van de bloemen die nu bladrozetten vormt, is stinkende gouwe. Die soort begint pas in april te bloeien en houdt dat vervolgens de hele zomer vol tot in november. Stinkende gouwe is lid van de papaverfamilie en is zoals veel papavers omgeven met een magisch sfeertje. De vermeende geneeskracht van deze plant is enorm. De stengels bevatten dan ook een gelig, op melk lijkend sap, dat kenmerken van zeep heeft (reinigend!), maar ook allerlei gifstoffen bevat. Vergiften, medicijnen en drugs zijn vaak drie handen op één buik.

Ik heb stinkende gouwe wel eens een paar weken lang dagelijks uitgeknepen op een wrat. De wrat zat op een vinger. Na een paar weken zag mijn vinger er verschrikkelijk uit. Hij leek zijn top te verliezen aan gevorderde gangreen. Toen ik met de melk van de stinkende gouwe stopte, herstelde de vinger zich weer. Ook die gouwe ouwe wrat bleek de behandeling glansrijk te hebben doorstaan.

Als kind moest ik mee naar een “soort dokter”. Die sneed mijn wratten af en dempte het bloeden met een bijtend wattenstaafje. De wratten bleven terugkomen. De soort dokter was een mevrouw in een witte jas, die patiënten in de woonkamer van haar villa ontving. Volgens haar hield ik mijn wratten van binnenuit vast. Ik probeerde te voelen wat ze zei, maar dat lukte niet. Of ik ze nou van binnenuit wilde vastgrijpen of loslaten, ik kreeg ze niet te pakken. Uiteindelijk gingen ze vanzelf weg.

De wrat op mijn vinger die ik met stinkende gouwe behandelde, heb ik er zelf met een aardappelschilmesje van de Aldi telkens opnieuw uitgewipt, tot ie niet meer terugkwam. Ik heb het mesje goed afgewassen alvorens ik er weer piepers mee jaste. Niet thuis zelf proberen, er kleven risico’s aan.

Maar stinkende gouwe zou ik ook met rust laten. Dan kan er uit het bladrozet een plant oprijzen, met bloemen die kleur geven aan zelfs tegelpleinen en stenen muren, want stinkende gouwe groeit overal.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 9 maart 2017)