Op de kortste dag van het jaar zijn er nauwelijks nog wilde bloemen. Maar sommige planten bloeien onbekommerd door. Zwarte nachtschade bijvoorbeeld. Die groene plant met geel-witte bloemen en zwarte vruchten staat op de minst waarschijnlijke plekken te bloeien. Tussen de straatstenen langs een muur in een steegje bijvoorbeeld. Of tussen het plastic uit leeggewaaide vuilnisbakken.

Zwarte nachtschade is één van de weinige wilde nachtschaden die in Nederland voorkomen. De meeste nachtschaden zijn als voedselgewas ons land binnengehaald. Aardappel bijvoorbeeld, paprika, peper, tomaat, aubergine. Er is al jaren een hetze gaande tegen nachtschaden. Ze zouden giftig zijn. Inderdaad bevatten ze natuurlijke afweerstoffen tegen schimmels en insecten. Als je verse aardappels schilt en kookt, doet dat vergif niets meetbaars met je. In tomaat zit het vergif alleen zolang de vrucht groen is.

Een kennis van me is bezig met gezonde voeding. Dat doet hij sinds hij vorig jaar stopte met roken. Hij wantrouwt de nachtschadefamilie zeer. Hij heeft er behalve het reedsgenoemde gif geen argumenten voor. Ja, het zijn recentelijk ingevoerde planten, die niet bij ons Europese menstype zouden passen. “En de rijst dan”, vroeg ik, “die je me net voorzette?” Ik plaag hem en zeg: “aardappel mag zeker niet van je geloof?” Hij is vegetariër en eet vrij veel soja. Hij zweert bij hippe superfoods als goji-bessen. Ook noten staan op zijn menu.

Ik vertel hem dat sojabonen darmverwoestende lectinen bevatten en amandelen hoofdpijnverwekkend blauwzuur. Hij haalt zijn schouders op. Pas als ik zeg dat zijn heilige goji-bessen nachtschaden zijn, kijkt hij me gepijnigd aan alsof zijn hele spirituele mens- en wereldbeeld instort. “Heb jij een sigaret?” vraagt hij. “Nee”, zeg ik, “tabak is trouwens ook een nachtschade.”

(Natuurdagboek Trouw maandag 21 dec. 2015)