Ik kocht chocola en mandarijnen. In de vierde eeuw was er een Hongaarse Romein die de kost verdiende met duiveluitdrijvingen. Deze Martinus verrichtte soms ook wonderen en leidde een godsvruchtig leven. Rond zijn vijfenvijftigste werd hij benoemd tot bisschop van Tours. Hij was te bescheiden voor zo’n publieke functie en verstopte zich in een ganzenhok, zo lees ik in de internetencyclopedie Wikipedia. Maar de ganzen maakten zoveel misbaar dat zijn fans hem algauw vonden.

Ganzen kunnen inderdaad lawaai maken. Als er gevaar nadert, slaan ze alarm. Grauwe ganzen zijn ooit gedomesticeerd tot de witte, soms nog grijze boerenganzen, door vogelaars misprijzend soepganzen genoemd. Ik had een oom die ik soms opzocht. Hij woonde nogal afgelegen en zonder hond in een voor Nederland vrij ruige streek. Hij zei dat ie geen hond nodig had, en dat klopte, want als je zijn huis naderde sloegen zijn ganzen aan. Een oorverdovend gegak verscheurde de stilte en ze stormden met gestrekte halzen en gebalde vleugels op je af. Tijdens de aanval ging hun gegak over in woest geblaas. Daar bleef het bij, want een gans is geen partij voor een mens en als je ze wegjoeg, bliezen ze nog steeds, maar dan toch de aftocht. Dat zal blaaskaak Trump hopelijk ook doen.

Martinus was niet bang voor ganzen. Zijn aanhangers vonden hem tussen de soepganzen. Hij was razend populair. Toen hij zijn jas in tweeën scheurde en de helft aan een bedelaar gaf, werd hij zelfs heilig verklaard. Ik heb dat nooit begrepen, had die stakker toch een hele jas gegund!

Veel Europeanen aanbaden toen nog de natuur. Het werd de tot christendom gedwongen heidenen gemakkelijker gemaakt, door tevens enkele heidense feesten te kerstenen. Een herfstige lichtparade werd een bedeltocht langs de deuren. Vandaar mijn inkoop van chocola en mandarijnen. Ik krijg vanavond weer tientallen kinderen aan de deur. Ze snoepen zich vast ongans.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 11 november ’20)