Hoewel het groei- en bloeiseizoen ruim voorbij zijn piek is, zijn er nog vele doorgroeiers en -bloeiers. Echte nazomerbloeiers zijn stijve en rode ogentroost. Dat zijn kleine familieleden van de bremrapen – parasitaire planten die niet zelf suikers produceren maar ze uit de wortels van andere planten stelen. De ogentroosten tappen suikers af van grassen, maar hebben zelf ook bladgroen en dus energie om suikers te maken. Ze worden daarom halfparasieten genoemd.
Rode zowel als stijve ogentroost kunnen allebei goed tegen een wat zoute bodem. Die bodem is bij voorkeur vochtig en niet al te ruig begroeid. Beide ogentroosten kunnen tegen betreding en begrazing. Rode ogentroost zelfs zo goed op begraasde grond, dat ik, als ik het plantje vind rondkijk of er geen paarden of koeien in de buurt zijn. Zout en vochtig – rode ogentroost komt relatief veel voor in de Delta, op de Wadden en in het Lauwersmeer.
Wilde planten die ‘rood’ in hun naam hebben, zijn meestal paars (rode klaver, rode pimpernel) en dat geldt ook voor rode ogentroost. Echt rode bloemen zijn er haast niet in het wild, sommige klaprozen uitgezonderd. Maar misschien heet rode ogentroost niet rood omdat de bloempjes paars zijn, maar omdat de plant een middel zou bevatten tegen rode ogen. In de alternatieve genezerij worden met dat oogmerk druppels op basis van rode ogentroost verkocht.
Analoog daaraan zou stijve ogentroost helpen tegen stijve ogen. Ik zou met beginnende staar trouwens niet uitsluitend op dat fraaie plantje vertrouwen, maar wie weet verzacht het de stijfheid. Zelf maakt stijve ogentroost een allerminst stijve indruk. Het is een van de mooiste bloemen die ik ken.
Op Schiermonnikoog maak ik graag een wandeling van de Marlijn naar het Oosterstrand, en op de grens van duinen en strand staan beide ogentroosten door elkaar (foto). Je zou het Schiermonnikogentroost kunnen noemen; een troostrijk ensemble!
(Natuurdagboek Trouw woensdag 6 september ’23)
