In een berichtengroep van vogelaars las ik een melding van Eef Kieft over een kuifaalscholver in IJmuiden, die een vishaak had ingeslikt. De afgebroken vislijn met dobber dwarrelde uit zijn snavel, de haak zat ergens in de vogel.

Prompt reageerde Christophe Reijman met een waarneming van een kuifaalscholver, eveneens in IJmuiden, wiens snavel gehavend en bebloed was. Ik vroeg en kreeg foto’s, en nog meer waarnemingen. De kuifaalscholver op de foto hierboven zwom in december al tussen de pieren van IJmuiden, en is ook met een visje betrapt. Die weet zich dus te redden.

Kuifaalscholvers zijn een zeldzame soort van rotskusten. In de winter hangen er vaak een paar rond bij de pieren van IJmuiden en bij andere bouwwerken in zee, zoals de Oosterscheldedam. Ze zijn kleiner dan onze aalscholvers, maar om de twee soorten in winterkleed te onderscheiden, moet je een goede verrekijker hebben.

Of de zeldzame kuifaalscholvers eerder aan de haak geslagen worden dan gewone aalscholvers weet ik niet zeker, maar het zou goed kunnen dat ze meer geneigd zijn op kleinere vissen te jagen. En die kleinere vissen worden nagebootst om mee op roofvissen als zeebaars te hengelen. Aan het namaakvisje zitten dan twee grote haken, die als kleine ankers elk drie kromme punten hebben. Als je een van die zes scherpe haken in je snavel krijgt, ben je als vogel de sjaak. Een visser krijgt zo’n haak er niet zomaar uit, want zo’n vogel werkt niet mee – die spartelt en trapt je met zijn klauwen.

Als de vislijn breekt of doorgesneden wordt, blijft een vogel met de haak zitten. Dat kan ook een vis overkomen – een uitgeputte, met haak worstelende zeebaars is vervolgens een gemakkelijke prooi voor een kuifaalscholver of andere viseter.

Kleine visjes hangen rond waar golven tussen de basaltblokken van de pier klotsen. Daar worden hengels uitgegooid, want daar komen zeebaarzen jagen. En kuifaalscholvers.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 22 januari ’21)