Sinds kort hebben we kippen. Het zijn er vier. Twee roestbruine van het ras Rhodes Island en twee grijs-wit gestreepte van het ras Noord-Hollandse blauwe. Grijze dieren noemt men vaak blauw: blauwe rus, blauwe kiekendief, blauwe vinvis.
Vier kippen, is dat een toom? Vormen kippen überhaupt een toom, of is die term voorbehouden aan ganzen en eenden? Hoe dan ook, geliefde vroeg kippen voor heur verjaardag, een verlangen dat zacht gezegd ondersteund werd door dochter. Zelf zag ik vooral bezwaren, maar die werden weggewuifd.
Nu zitten geliefde en dochter uren bij de kippen. Ze kijken naar het gescharrel en luisteren naar het gepruttel. De kippen bezigen een uitgebreid repertoire, waarvan het beroemde gekakel nog weinig klinkt. Ze zijn jong en leggen nog geen eieren. Ze scharrelen rond op hun enorme tenen, hun kop met schokjes meebewegend. Ze loeren naar de bodem waar ze met één poot de bladeren ferm naar achteren schrapen en alle potentiële eetbaarheden oppikken. Krabben en pikken, daar leven ze voor. Zelfs als ze uit een voerbak eten, schrapen ze erbij met een poot. Eten kan kennelijk niet zonder schrapen. Dat doen ze met voldoende kracht om de voerbak te verschuiven.
Ze pikken elkaar ook, en niet alleen volgens de pikorde. Alle vier zijgen ze graag neer in de schaduw van de bosjes als het warm, of op een zonnig plekje als het fris is. Hun poten zitten dan in de weg en soms vallen ze om. Als ze hun draai vinden en lekker zitten, snelt er een andere kip toe om met één pik een eind te maken aan het geluier.
Ze eten veel en poepen haast nog meer. Ze hebben in een maand tijd alle kinder-, eh kuikenziekten al gehad. Maar ze zijn aandoenlijk. De roodbruine zijn tammer dan de blauwe. Ze komen soms op schoot zitten en als je ze kriebelt, dutten ze in. Ze willen ook wel op je schouder meeliften. En ze kijken je soms vorsend aan alsof ze denken: wat was eerder, de baby of de mens?
(Natuurdagboek Trouw woensdag 23 augustus ’23)
