Engels gras staat op de Nederlandse Rode lijst van planten als vrij zeldzaam en sterk afgenomen. Op Schiermonnikoog zou je dat niet zeggen. Met een groepje Trouwlezers kijk ik naar de lila bespikkelde kwelder bij de Kobbeduinen: schitterend!

Engels gras laat zich niet uit het veld slaan door wat zout, integendeel, de plant groeit op ziltige bodem. Op de jong aangeslibde delen van de kwelder, langs slenken waar de Waddenzee in en uit klotst en op de vlakten die bij springvloed en winterstorm overstromen staan de meeste lila bloempjes.

Ik heb Engels gras veel gevonden op klippen en rotsen aan de kust van onder meer Engeland en Schotland. De Britse eilanden hebben veel kust en veel Engels gras, misschien dankt de plant daaraan zijn naam. Het is trouwens geen gras, maar zonder bloemen doen de op een kluit staande steeltjes denken aan een graspol. Engels gras hoort bij de strandkruiden, een kleine plantenfamilie waar in Nederland ook lamsoor lid van is.

Behalve op kwelders en rotskusten zie ik Engels gras in de bermen staan van snelwegen. Een mooi gezicht vanuit de voortrazende auto. Wegbermen zijn zout, dankzij de strooiwagens in de winter. Ze worden bovendien niet bemest, behalve dan door uitlaatgassen, en wel gemaaid. Op die verarmde, kale en zoute grond wil Engels gras wel groeien.

Engels gras bloeit van lente tot nazomer, maar in mei toch wel het uitbundigst. De lila bloemen zijn soms bijna wit, soms donkerroze tot bijna purper. Die donkere vind ik het mooist. Gekweekte vormen van Engels gras zijn in het tuincentrum te koop, met grote, rode bloemen die het ook op zouteloze tuinaarde doen. Die zien er alleen nogal kunstmatig uit; ik vind de kleine wilde Engelse grasjes veel mooier.

Op 17 juni ga ik weer met Trouwlezers naar Schier. We zullen zeker kijken of het Engels gras er nog even mooi bijstaat! De reis is volgeboekt, maar wie weet ga ik volgend jaar weer.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 4 juni ’19)