‘Je zult de katten in je tuin nog missen, omdat ze zo grappig op de kattenspatter reageren.’ Aldus Evert Sjoerdsma, uitvinder van de cat-y-jet, de kattenspatter. Ooit sprak ik hem erover, voor een artikel in een ander dagblad. Dat leverde 25 bestellingen op. Daarna vond Sjoerdsma het welletjes. Ik sprak hem laatst weer en hij zei dat hij er nog twee had, waarvan ik er een mocht hebben. Inmiddels staat die spatter strategisch opgesteld. Na één nacht heb ik geen kat meer in de tuin gezien. Een bewegingsmelder zet een waterstraaltje in gang; dat is alles. Uit het waterniveau is af te lezen hoe vaak er is gespoten: acht keer.

Negen buurtkatten gebruik(t)en mijn tuin als jachtveld. Bij mij is wat te halen: vogels, muizen, kikkers, salamanders, vlinders, hommels en libellen. In hun eigen tuinen hebben ze tegels, grind en gemillimeterd gras. Ze poepen niet bij mij, maar sproeien er lustig op los en roeien het gedierte uit.

Katten kunnen er weinig aan doen dat ze alles doodmaken. Hun baasjes vinden het zielig om ze niet in andermans tuin te laten lopen, wat ik best begrijp. Ik vind die katten mooi en lief en krijg geregeld kopjes. Ik zou er niet over piekeren ze dood te schieten, laat staan vergiftigen. Maar ik wil mijn levende have niet laten uitmoorden. Ik kan echter niet 24 uur per etmaal (en dan vooral ’s nachts) paraat staan om katten weg te jagen. Apparaatjes die ze zouden afschrikken met ultrasoon gepiep werken niet – de katten snuffelen eraan. De kattenspatter is een uitkomst. Sjoerdsma testte zijn uitvinding op een gefiguurzaagde proefpoes op wieltjes (foto).

‘De ene kat springt van schrik omhoog en rent er vandoor’, zegt hij, ‘de andere gaat met een dikke staart staan blazen. Zelfs de grootste kattenliefhebber schiet in de lach als ie het ziet.’ De uitvinder plaatste een extra detector in de tuin, die waarschuwde als er een kat naderde, zodat hij niets hoefde te missen.

(Natuurdagboek Trouw maandag 31 juli ‘23)