In de badkamer zat een piepkleine vlinder. Een micro heet zo’n minuscule nachtvlinder. Er zijn veel van die kaboutermotten, en diverse plaatjes in mijn nachtvlindergids lijken op mijn huisgenoot, maar identiek is er niet één. Twee determinatiesites op internet suggereerden een Mompha. Dat is een familie van dwergspanners die in mijn gids ontbreekt – voor micro’s is helaas weinig ruimte in dat boek.

In het Nederlands worden Mompha’s wilgenroosjeboorders genoemd, al boren ze zich niet allemaal in wilgenroosjes om eitjes te leggen. Sommige boorders boren zich überhaupt niet in hun waardplanten, maar leggen eitjes op de bladeren, waarna hun rupsjes tunneltjes door het bladgroen knagen: bladmineerders. Om zeker te weten welke soort het betreft, is microscopisch gegluur naar geslachtsdelen of andere details nodig. Daarvoor ontbreken mij de middelen.

Sommige microvlinders van de Mompha-familie (ik voel de verleiding hier momphamilie te schrijven) kunnen al vroeg in de lente rondvliegen, begin maart ligt dan zeker in de mogelijkheden, en in een non-winter als dit is februari kennelijk al geschikt. De eerste struiken en bomen beginnen uit te lopen, veel planten zijn nog of al groen. Blad en stengels genoeg voor een gretige dwergvlinder!

Wilgenroosjes en harige wilgenroosjes groeien achter in mijn tuin wel aan het water, al ben ik niet bijster dol op ze, want ze woekeren in de rondte, worden heel groot en nemen dus veel ruimte in, die andere planten moeten inleveren. Toch laat ik er altijd wel een paar staan, en daar zal deze wilgenroosjeboorder me wellicht dankbaar voor zijn. Of zou het een witkopmot zijn? De “mijne” heeft inderdaad een witte kop, maar geen witte schouderpartij.

Welke soort ook; wat moet zo’n beestje in de douche? Ik vang hem in een beker tegen de wand, schuif er een vel papier onder en laat hem door het raam vrij, na nog gauw een foto te hebben gemaakt.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 26 februari 2020)