Vrijdag liep ik op het Noord-Hollandse strand, nu op het strand van Schiermonnikoog. Beide stranden zijn wekenlang geteisterd door stormen. Ciara, Dennis… het Amerikaanse gebruik stormen een naam te geven wordt door Nederlanders met ontroerende gretigheid gekopieerd.

Op beide stranden spoelt na een storm veel drijfvuil aan, en zeeklitten, wulkeneieren en rugschilden van inktvissen. Er zijn ook verschillen.

Op Schier spoelden honderdduizenden zeesterren aan. Intussen zijn die ondergestoven – een natuurlijke massabegrafenis. In Holland vond ik geen zeesterren. Daar lagen duizenden otterschelpen, vaak levend aangespoeld en door vogels opgesmikkeld. Op Schier vind ik van otterschelpen vooral fossiele kleppen, die blauw verkleurd zijn, al dienen zich steeds vaker jongere exemplaren aan: wit met soms nog schilfers beige opperhuid. Verse doubletten vind ik er nooit, laat staan levende schelpdieren.

In mijn kindertijd waren verse otterschelpen langs ons hele strand zeldzaam. Ze hebben zich sindsdien uitgebreid. Vanuit het zuidwesten rukken ze op; eerst kwam Texel aan de beurt, inmiddels spoelen ze al op Terschelling aan. Maar op Schiermonnikoog vind ik ze niet. Daar behelpen we ons nog altijd met de even grote strandgapers.

Otterschelpen leven in modderige zeebodems langs de kust, tot zo’n honderd meter diepte. Het zijn vrij platte schelpen met een sluittandje dat plat ligt en niet, zoals bij een strandgaper, dwars op de schelp staat. Beide kleppen hebben zo’n tandje, de strandgaper heeft slechts aan één klep een tand –zodat ze elkaar niet in de weg zitten.

De kleppen van otterschelpen zijn dun en breekbaar. Dat er zoveel gave exemplaren op het strand liggen, beide kleppen vaak nog aan elkaar, is opmerkelijk. Eerst zijn ze door de woelige wateren meegesleurd, toen door golven op het strand gekwakt, vervolgens door vogelsnavels leeg gepikt en ten slotte dagenlang gezandstraald.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 27 februari 2020)