In mijn tuin zie ik vier soorten blauwe waterjuffers, de vier talrijkste juffersoorten des lands. Mijn tuin grenst aan water, vandaar. Waterjuffers leven als larve een of twee jaar onder water. Het zijn libellen, kleine libellen om precies te zijn. Die onderscheiden zich van grote libellen niet alleen met hun geringe formaat. In tegenstelling tot hun grote achterneven spreiden ze, als ze stil zitten, hun vleugels niet, maar klappen ze die boven zich op.

Azuurwaterjuffer, variabele waterjuffer, watersnuffel en lantaarntje zijn alle vier blauw (met zwart). Er zijn nog meer blauwe, maar die vier kunnen een liefhebber van juffers al tot waanzin drijven.

Een lantaarntje is nog het minst lastig te determineren, met dat oplichtende segmentje aan de bips. Maar een variabele, de naam zegt het al, kan allerlei blauwe gedaanten aannemen, tot bijna helemaal zwart toe, dus ook zo’n lichtpuntje aan het achterwerk moet binnen de mogelijkheden liggen.

Zoals baardmannetjes vrouwtjes kunnen zijn, kunnen waterjuffers mannetjes zijn. Die mannetjes patrouilleren langs de oever om andere mannetjes te verjagen. Vrouwtjes grijpen ze in hun nek, waarbij ze geen snars geven om consent, zoals dat in modern Nederlands heet. Om van haar aanrander af te komen, klapt het vrouwtje haar lijf onder zich door naar het mannetje, waar ze haar geslachtsorgaan tegen het zijne duwt. In zo’n paringswiel kunnen ze een hele tijd rondvliegen. Als de daad verricht is, moet zij eerst nog eitjes afzetten op het blad van een waterplant. Dan maakt ze haar achterlijf weer los en dat steekt ze in het blad, om haar eitjes te deponeren. Haar bevruchter houdt haar tijdens de leg vast, want stel dat ze ontsnapt, dan zou een ander mannetje haar kunnen uitlikken en hervullen met zijn eigen zaad. In deze spermacompetitie lijkt het welzijn van het vrouwtje van geen belang te zijn. Dat gebeurt allemaal zomaar in mijn tuin.

(Natuurdagboek Trouw maandag 26 juni ‘23)