Met mijn dochter verbleef ik een week in de Franse Ardennen. Hoewel ook in Frankrijk de insecten lijden onder insecticiden en droogte, is het er minder beroerd met de natuur gesteld dan in Nederland. Ook waar zich, voorbij de Ardense bossen, de weidse akkers van de Franse graanrepubliek uitstrekken. In de bermen zie ik klavers, klaprozen, korenbloemen en knoopkruiden. Boven de tarwe zingen veldleeuweriken. Een woelmuis steekt over, er zweeft een rode wouw voorbij, er dudeljoot een wielewaal.

Er zijn zaden te eten, muizen en insecten. Insecten; het lijkt maar weinigen te kunnen schelen dat zelfs die het laten afweten. Ons kan dat wel schelen. We logeren in een pension met een zwembad. Verder zijn er geen vijvers of andere wateren in de buurt, en hoewel wij lege bakjes water neerzetten, zien we toch vogels en insecten proberen uit het zwembad te drinken. De dorstigen riskeren daarbij de twee hotelkatten en de insecten riskeren verdrinking.

’s Avonds slaakt dochter een kreetje. Er belandt een haar onbekend insect op haar bed. Ze schuift er de bladwijzer van haar boek onder en wappert het dier het raam uit. Het vliegt houterig weg, maar heeft op bed een klontje achtergelaten. Is het een poepje? Of een eitje?

Het insect is een eendagsvlieg. Die heeft als larve onder water geleefd; er moet dus water in de buurt zijn. Tijdens haar korte leven moet ze een minnaar versieren en eitjes afzetten in water. Voor de zekerheid stoppen we het klontje in een beker water.

De volgende dag is het klontje iets groter en kleeft het aan de bekerbodem. In het zwembad drijft een dode eendagsvlieg. We bewaren de beker, maar komen geen geschikt water tegen. Het vermeende ei gaat helemaal mee naar huis, waar het zes dagen in de tuin staat. Als het klontje een eitje is, is het vast al dood, of vast niet levensvatbaar. Toch gooien we het voor de zekerheid in de stadsvijver achter ons huis.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 28 juni ‘23)