In de schaduw lig ik op het gras omhoog te kijken. De boomtoppen van de houtsingel deinen boven me. Een jong gezin koolmezen vliegt heen en weer, op en neer, in en uit. Gescharrel, gefladder, gekwetter.

Drie kleine vogels komen overzetten, in rechte lijn uit een verte. Kleine vogels in silhouet tegen de lichte hemel – ze zijn zo groot als vinken, ze kwetteren wat chaotischer en op hun vleugels ontwaar ik een lichte streep. Het zijn putters; hun vleugelstrepen zouden, in beter licht, eigeel blijken.

Hoog cirkelen meeuwen. Zilvermeeuwen en kleine mantelmeeuwen. Ze zijn gewoon, ze zijn gehaat; maar wat zijn ze mooi. Zondoorschenen zweven ze over, het lijkt ze moeiteloos af te gaan.

Twee houtduiven klapwieken over het veld. Ze mogen wel uitkijken. Want wat komt daaraan in de verte? Is het een buizerd? Nee het is slanker. Is het een kiekendief? Nee puntiger. Is het een torenvalk of boomvalk? Nee plomper. Het is een slechtvalk.

Er hangt een nestkast boven aan de zendmast, hier vlakbij. Die torent overal bovenuit. Een paar jaar geleden heb ik er wel slechtvalken rond zien vliegen. Blijkbaar broeden ze er nog, of weer.

De valk negeert de duiven en wint hoogte. Hij, gezien zijn bescheiden formaat vermoed ik dat het een mannetje is, glijdt naar de zendmast, cirkelt eromheen, en vliegt terug. Hij gaat nu steil omhoog, doet even een duikvluchtje, klimt dan weer. Hij lijkt er lol in te hebben. Nu stijgt ie zo hoog dat ik hem alleen door de kijker nog kan volgen. Daar vliegen trouwens ook enkele meeuwen, schrikbarend hoog en piepklein.

De valk klapt zijn vleugels in, stort zich als een kogel omlaag, buigt dan horizontaal en jakkert met een noodgang achter een mantelmeeuw aan. Een slechtvalk kan 300 per uur halen, zonder lawaai. De meeuw schrikt zich rot, maar weet de valk te ontwijken. De valk draait met een wijde boog en scheert naar de toren, waar hij op een randje gaat zitten.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 4 aug. 2020)