In een week vier huisspinnen in huis, dat zijn er best veel. Twee ervan trof ik aan op de gang, een zat op de wc, de vierde in de slaapkamer. Ik heb ze allemaal naar een oud speelhuisje in de tuin verhuisd, waar niet meer gespeeld wordt. Speelhuisspinnen.

Ook van een vriendin hoorde ik dat ze twee huisspinnen had. Ze had ze niet buiten gezet want ze dorst ze niet te pakken. Dus bleven in huis. Vreemd dat mensen uit angst voor spinnen de spinnen met rust laten. Zolang ze zich maar niet laten zien.

Huisspinnen zijn die harige joekels. Ze verkennen soms ineens de kamer, maar meestal zitten ze verstopt achter een plint. Daar wonen ze achter een web waarin ze bijvoorbeeld zilvervisjes te grazen nemen. Ik ving en verplaatste de spinnen in een pot, die ik over de spin heen plaatste. Een vel papier of kartonnetje eronder en hopla. Dat gaat gemakkelijk want meestal zitten die spinnen roerloos. Pas als je ze hindert rennen ze ineens razendsnel weg. Dat veroorzaakt gegarandeerd schrikreacties bij de mens, inclusief geslaakte kreten en handen in het haar. David jaagt Goliath vrees aan. Zelf ben ik niet zo bang voor spinnen, al pak ik zo’n ferme huisspin niet graag met mijn blote hand op.

Het is niet zo dat de lente nou de tijd bij uitstek is dat die huisspinnen zich vertonen. Ik zie ze vaker in de herfst. Dan gaan huisspinnen aan de wandel, op zoek naar een partner. Ook de mannetjes rennen dan rond. Mannetjes hebben een iets kleiner lijf dan vrouwtjes, maar nog langere poten – die kunnen wel vijf centimeter worden. Mannetjes zijn er in de nazomer en herfst, nu zijn er alleen vrouwtjes. Maar ik had het hele huis gestofzuigd en gedweild en zulke bezigheden verstoren de dagelijkse routine van een huisspin ingrijpend. De vriendin vertelde dat ze ook net had gestofzuigd. Huisspinnen laten zich niet zozeer in het voorjaar zien, maar wel na de voorjaarsschoonmaak. Huishoudspinnen.

(Natuurdagboek Trouw maandag 17 april ’23)