Nu bevers zich door Nederland verspreiden, worden ze weer bestreden. Het lijkt of wij alleen bedreigde dieren willen. Zodra ze het na het sparen van kosten noch moeite weer goed doen, hervatten we de bestrijding.

Voor weinig dieren zijn zoveel kosten noch moeiten gespaard als voor bevers. Bevers zijn in Polen gevangen, naar Nederland vervoerd en in de Biesbosch losgelaten. Ze gingen dood maar er werden nieuwe gehaald. Diverse plekken langs de grote rivieren vielen in de prijzen, en vervolgens kwamen kleine rivieren aan de beurt, zoals de Hunze. De dieren bleven leven en plantten zich voort.

Helaas voor de bevers zijn ze zo succesvol, dat ze weer bestreden worden. Ze graven burchten in oevers, soms onder een fietspad of spoorweg. Ze leggen weleens dammen aan, om de waterstand te verhogen. Goed tegen de verdroging, maar er is altijd wel iemand die juist verdroging wil. Omdat mensen nergens een strobreed in hun weg accepteren, worden zulke burchten met graafmachines weggehaald. Als alleen een dam het probleem is, worden er weleens buizen onderdoor gelegd, zodat de bevers gefopt worden en de waterstand laag blijft.

Dat kost allemaal geld. Dus worden ze nu ook doodgeschoten.

Ik zie bijna nooit een bever, en als ik er een zie, is ie schuw en gauw verdwenen. Maar laatst waren we in Duitsland aan de Elbe. We liepen vlak voor zonsondergang in oranje avondlicht langs een meertje. Een V-vormige rimpeling verried de komst van een bever. Twee futen vielen hem met gestrekte halzen aan. De bever peddelde stoïcijns door, klom aan wal en stak pal voor onze voeten het pad over. Wat een joekel: een meter lijf, een halve meter staart. Hij bleef bij een jonge wilg om te knabbelen. We konden hem een kwartier van een paar meter afstand bekijken, toen kwam er een dame met een hondje. De bever roetsjte een sloot in, gaf met zijn staart een daverende klap op het water en was verdwenen.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 14 juni 2023)