Bijna zes jaar woon ik in mijn huidige huis. Er lag een mooi tuintje bij, op vruchtbare tuinaarde. Ik maaide het grasveldje, harkte het maaisel op en voerde het weg. Vervolgens onderhielden de cavia’s en konijnen het een paar jaar. Dat betekende dat het gras en de klavers gemillimeterd werden en bleven, terwijl de grazers enkele bloemen ongemoeid lieten: brunel bijvoorbeeld. Het grasveld werd echter vooral overgenomen door mos.

Sinds de dieren dood zijn, maai ik het gras twee keer in de nazomer. Er kwamen pinksterbloemen, havikskruid, teunisbloemen, boerenwormkruid, prikneuzen, vrouwenmantel, vogelmelk en knoopkruid. Ook de grassen keerden terug, met verschillende soorten: van bescheiden sprieten tot stoere pollen. Prima, maar niet te veel en niet te dicht; doe mij liever bloemen.

Kennelijk is de bodem nog te vruchtbaar voor een bloemenwei. Op vruchtbare grond krijgen grassen de overhand. Ik heb dit jaar het veldje al een keer gemaaid, voor de helft althans, de achterste helft is mos- en lommerrijker.

Ik heb altijd graag grote ratelaars op het gras gewild. Die citroengele bloemen vind ik mooi. Bovendien stelen ratelaars voedingsstoffen van gras, door graswortels te enteren. Als ik die grasparasieten, krijg, kunnen ze mij mooi helpen het gras onder de duim te houden. Dan hoef ik minder te maaien, en komen er meer bloemen.

Twee jaar geleden nam ik een handvol zaadjes mee uit een hooiland. Ze rammelden in hun bruine zaaddozen – vandaar de naam ratelaar. Ik strooide de zaadjes over mijn gras. Vorig jaar deed ik hetzelfde. Vorige week trad ik nogmaals in herhaling. Drie keer is scheepsrecht, maar ik kan zo’n strijd tegen de bierkaai eindeloos volhouden. Toen ik het ratelzaad uitstrooide, ontdekte ik achter een graspol tot mijn grote vreugde een bloeiende ratelaar! De eerste! Dat kunnen er meer worden. En daarna? Misschien wel orch… ideeën zat, maar die ratelaar is al een vrolijk stemmend succesje!

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 30 juni 2017)