Het is een koude, droge en vrij zonnige dag. ’s Morgens wandelen we in de buurt van Oude Willem, op de grens van Friesland en Drenthe, een bos in. Het is een vrij afgelegen bos en we hopen voor de menigte gezinnen die frisse neuzen halen uit te zijn.

De gezinnen met frisse neuzen zijn er inderdaad nog niet, maar de hoeveelheid terreinfietsers is indrukwekkend. We komen slechts één ouder echtpaar op identieke elektrische fietsen tegen, en niet een gewone fietser, maar alle karrensporen, wandelpaden en speciale fietscrosspaden lijken het parcours te vormen van een enorm fietsevenement. Toch zijn er geen evenementen, vanwege dat virus. Dit zijn particuliere sportievelingen, met fietsschoenen en fietshandschoenen op crossfietsen zonder spatbord, zodat hun fleurige kleren, hun fietshelm en hun achterhoofd onder een strook modder schuilgaan. Camouflage.

Groepjes horen we van verre aankomen, want de meesten voeren luide gesprekken. Van losse fietsers die ons inhalen schieten we echter van schrik een eindje de lucht in. Kom, we gaan dwars door het bos. Dat is spannend, al duurt het hooguit een paar honderd meter voor we op een nieuw pad stuiten. Onderweg passeren we enkele crosspaden in aanbouw. Terreinbeheerders willen kennelijk meer crossfietsers hun terreinen inlokken.

Toch lukt het de fietsknooppunten achter ons te laten en een rustig perceel te vinden. Vogels zijn er weinig, op een paar groepjes vinken en koolmezen na, met enkele kepen en pimpelmezen ertussen.

Maar dan klinkt het geschater van waar ik op hoopte: een zwarte specht. Even later horen we zijn diepe roffel, als een mitrailleursalvo. We sluipen, we spieden, we wachten. En ja, daar vliegt hij uit een grove den naar een dode spar. ‘Krrrrr!’ ratelt hij. Een halve meter gitzwart met rode pet. Daar vliegt hij weg, met vooruitgestoken nek en opgeheven kop. Heel anders dan de golvende vlucht van andere spechten.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 4 februari ’21)