Als we in Kroatië wandelen, komen we een mij onbekende wespensoort tegen. Op twee plekken zien we er een heleboel. Ze zitten allemaal als bijen op een bloem. Ze zijn zwart met gele vlekken, hebben een brede kop, een wespentaille en vooral: een fiks postuur.

Eén zo’n wesp is groter dan de andere, en zelfs groter dan welke wesp ik ooit gezien heb. De hoornaar die laatst door mijn tuin vloog is er een dwerg bij. Ook een hoornaarkoningin haalt het niet bij het monster dat we hier tegenkomen. Het is vast de koningin van deze wespen. Ze is zeker vijf centimeter lang.

Zij doet zich tegoed aan stuifmeel – haar kop zit onder het gele stof. Net als haar iets kleinere soortgenoten maakt ze geen opdringerige indruk; ze negeert ons. Toch deinzen we terug als ze opstijgt voor een vluchtje naar een volgende bloem.

In mijn insectenboek vind ik de soort: een wesp uit de familie der dolkwespen en wel de Megascolia maculata, wat zoiets betekent als gevlekte reuzenwesp. Volgens het boek is het de grootste wesp van Europa. Op internet kom ik de Engelse naam mammoth wasp tegen: mammoetwesp. Afgezien van de uitgestorven status van de mammoet lijkt dat me een adequate naam. De gigantische wespen zijn niet geïnteresseerd in limonade, appeltaart of bier en staan bekend als niet-agressief. Alleen als je zo’n beest genoeg tergt, zal ze steken en die steek zou veel pijnlijker zijn dan van onze ouwe, trouwe huis-, tuin- en keukenwesp. Een mammoetsteek.

Zoals veel, misschien wel alle dolkwespen, leggen mammoetwespen hun eitjes op keverlarven. Deze megawespen jagen op de larven van kevers van een passend formaat: neushoornkevers. Dat zijn een soort mestkevers en het legt de wespen geen windeieren als er dierlijke mest te vinden is.

En zoals alle dolkwespen snoepen deze mammoetwespen van nectar en stuifmeel. Wij zien ze veel op de ui-achtige bloemen van look, maar de reuzin doet ook een artisjok-achtige distel aan.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 1 aug. 2018)