De zon scheen zondag over een glinsterend pak sneeuw. Daarboven bloeiden toverhazelaar, winterjasmijn en mahonie, getooid met ijsmutsen. Al die struiken bloeien al in de winter en allemaal bloeien ze geel. Ook de Japanse kers bloeit al, en wel roze met wit, maar de meeste winterbloeiers zijn geel.

Ook de meeste vroege lentebloeiers zijn geel. Naast de genoemde drie schieten mij forsythia te binnen, winterakoniet, narcis, klein hoefblad, speenkruid… Tot en met de wilgen bloeien de meeste planten geel. Zou het met de voorkeur van bijen of andere bestuivers te maken hebben?

Als de eerste aardhommels en vervolgens honingbijen zich melden, hebben ze veel behoefte aan een dosis nectar. Opvallende, contrastrijke kleuren zijn dan een lokkertje.

Ooit wandelde ik met een kunstenaar langs een groene berm vol klaprozen. Hij meende dat rood zo’n typerende en veelvoorkomende bloemenkleur is, omdat rood tegen een groene achtergrond van alle kleuren het meest opvalt. Rood en groen zijn immers complementaire kleuren?

Jawel, maar rood is helemaal geen talrijke bloemenkleur. Rood is juist zeldzaam in de bloemenwereld. Op klaprozen na zijn er vrijwel geen dieprode bloemen. Wel oranje, roze en paarse, maar nauwelijks rode.

Laat rood voor bijen en hommels nou vrijwel onzichtbaar zijn, hoe groen de achtergrond ook is! Geel zien ze wel, zeker in combinatie met ultraviolet of violet (krokus). Geel zien ze misschien duidelijker dan andere kleuren.

Op de foto prijkt één van de zeventig soorten mahonie, ik vermoed de aquifolium. Mahonies zijn struiken uit de berberisfamilie, die ’s winters groen blijven en geel bloeien. Ze hebben stekelige bladeren die op hulst lijken. De naam mahonie heeft niets te maken met tropisch hardhout, maar verwijst naar de rond 1800 levende botanicus Bernard McMahon, een Amerikaan met Ierse wortels. Mahonia aquifolium heeft Amerikaanse wortels maar is in Europa wijd verbreid in tuinen en parken en verwilderd in de natuur.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 16 feb. 2017)