’s Zomers duiken ze op in lezerspost, vooral in de nazomer, als ze zich voortplanten en hun verlangen de voorzichtigheid verdringt. Ze kunnen een angstaanjagende houding aannemen: de kop met twee parate kaken vooruit, de kont omhoog, de staart iets naar voren, als een schorpioen. Voor die drie centimeter lange lefgozers heb ik honderdachtig centimeter lange mensen zien terugdeinzen.

Ze lijken een beetje op oorwurmen, maar zijn groter, zwart in plaats van bruin, en hebben hun twee kromzwaardjes aan hun kop, niet aan hun kont. Het zijn kevers, met vleugels die onder korte schildjes gefrommeld zitten. Daarom worden ze kortschildkevers genoemd. Stinkende kortschildkevers, in dit geval. Er zijn meerdere soorten kortschildkevers, maar stinkende zijn de grootste en agressiefste. Met hun schorpioenstaart dreigen ze slechts, maar hun kaakjes kunnen bijten. Mocht dat niet helpen en u pakt het diertje tussen duim en wijsvinger op, zodat het niet kan bijten, dan scheidt het een stinkende vloeistof af. Het met rust laten van stinkende kortschildkevers scheelt een boel zeep.

De larven van deze diertjes jagen op kleine prooidiertjes. In de lente of zomer ontpoppen ze zich als imago. Ook als volgroeide kevers zijn ze jagers. Ze zijn vooral ’s nachts actief. Dan jagen ze achter spinnen, rupsen en pissebedden aan. Ook slakken en wormen zijn de klos.

Overdag houden stinkende kortschildkevers zich schuil onder takken, stenen of dichte vegetatie. Maar een verstoorde of heel hitsige kan zich overdag op (een fiets-)pad wagen. Op de foto ziet u er een die na de foto door de fotograaf met een blaadje de veilige berm in is gedirigeerd.

Ik heb er eens een uit de tent zien rollen, die ik in Frankrijk had ingepakt en thuis wilde laten drogen. De stinkende kortschildkever nam meteen zijn verdedigingshouding aan, en is vervolgens in mijn tuin gezet. Zouden kevers zich ontheemd kunnen voelen?

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 10 september ’21)