Geelvleugelara en Blauwgele ara

Op reis door Costa Rica stopte de bus bij een restaurant. We stortten ons niet meteen op de bakbananen, maar liepen langs het gebouw naar de schaduw van een eenzame woudreus. Daar kwamen opgewonden keelklanken de kruin: laag geklak, maar vooral hoog gegil. Lange, rode staarten staken uit het gebladerte. Rode papegaaien waren het, in het Nederlands vreemd genoeg geelvleugelara’s geheten, omdat ze ook wat geel op de vleugel hebben.
Geelvleugelara’s zijn niet algemeen, maar algemener dan andere soorten ara’s. Al die papegaaien zijn in trek bij papegaaienhouders en –handelaars. Hoe zeldzamer ze worden, hoe meer eraan een levende papegaai kan worden verdiend. Ze worden illegaal gevangen, in lege frisdrankflessen gepropt en daarin naar de VS, Europa en Azië gesmokkeld. De meeste gaan onderweg dood, maar de paar overlevers brengen genoeg op om een Mercedes van te kopen.

De buurman van de restauranthouder vond dat maar niks en begon ara’s te fokken en los te laten. En daarom zitten er nu rode ara’s in zijn boom. De buurman heeft ook een paar blauwgele ara’s gefokt. Zeldzamer dan de rode, maar van nature voorkomend in het Amazonewoud, niet in Costa Rica. Kan de buurman bommen – ara’s zijn ara’s en de vreemdelingenhaat in Costa Rica is eerder gericht op illegale Nicaraguanen dan op Braziliaanse papagaaien. Dus leven rode en blauwgele ara’s broederlijk en zusterlijk naast elkaar in buurmans boom.

Beide soorten ara’s gaan prima samen. Sommige kunnen het wel heel goed met elkaar vinden. We ontdekken een gemengd koppel. Een rode geelvleugelara zoent met een blauwgele ara. Ze vliegen samen over een grasveldje en verdwijnen in een hol in een andere boom.

(Natuurdagboek Trouw 14 jan. 2014)