Op haar balkonnetje in Haarlem probeert mijn geliefde potten met groen in leven te houden, als oase in de stenige omgeving. Behalve een roos en een vlinderstruik die op de grens van leven en dood balanceren, staat er aangewaaide veldkers en robertskruid. Bovendien komen er allerlei frisgroene scheutjes op uit een zakje zaad van wilde bloemen.

De eerste daarvan komen tot bloei, geholpen door de zomerse warmte en een periodiek scheutje water. Dat zijn een phacelia en een radijsachtige, ik denk knopherik. Phacelia heeft als bijnaam bijenbrood, omdat de paarse bloemen onweerstaanbaar zijn voor honingbijen en hommels.

Voordat akkerbouw een chemische bedrijfstak werd, was phacelia een talrijke groenbemester. Misschien is de plant dat hier en daar nog steeds, maar ik zie phacelia vrijwel alleen op ingezaaide wegbermen en in gesubsidieerde bloemenranden langs akkers.

En op het Haarlemse balkon. Op het bijenbrood landt meteen een liefhebber, die stuifmeel van de meeldraden likt. Het is een klein, slank insect, hooguit een centimeter lang. Is het een bijtje? Nee, want hij heeft nauwelijks haar, geen wespentaille en evenmin een brede onderkaak, maar wel een echte vliegenkop met enorme ogen en een slobbersnuit.

Ik neem een foto, zoek op internet en kom tot de slotsom dat het een micaplatvoetje is. Platvoetjes zijn kleine zweefvliegen met relatief brede voeten. Er zijn in Nederland een stuk of twintig soorten, 19 of 21 om precies te zijn; het familielidmaatschap van het klompvoetje en het vlinderstrikje staat ter discussie.

Het micaplatvoetje is herkenbaar aan de lichte vlekken op zijn rug en zij, die kennelijk doen denken aan het glanzende gesteente mica, ook wel glimmer genoemd. Micaplatvoetjes zijn bovendien veel minder gebonden aan moeras, zoals de meeste, of aan bos, zoals sommige platvoetjes. Micaplatvoetjes komen in alle leefgebieden voor, tot midden in stenig Haarlem.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 26 juni ’20)