Sommige planten komen nooit af van hun status als ‘exoot’. Een exoot is een buitenlandse plantensoort die door mensen naar Nederland is gehaald, per ongeluk of expres. De gele maskerbloem is een exoot. Hij is afkomstig uit Noord-Amerika en naar Nederland gebracht als sierbloem. De gele maskerbloem is dan ook prachtig en bloeit wekenlang met leeuwenbekachtige bloemen: geel met rode stipjes.

Exoten hebben een imago van woekeraars, die inheemse soorten verdringen, die geen vijanden hebben en waaraan allerlei nadelen kleven. Japanse duizendknoop, reuzenberenklauw en Amerikaanse vogelkers zijn beruchte exoten, die van tijd tot tijd intensief bestreden worden en waarover sommigen zich buiten coronatijden enorm over kunnen opwinden.

Gele maskerbloemen woekeren helemaal niet en verdringen ook geen inheemse planten, integendeel. Maskerbloemen groeien aan het water, op oevers waar nog niet veel anders groeit. Ze willen matig voedselrijk water, want aan voedselrijk water zouden riet, lisdodden of wilgen de overhand krijgen. Maskerbloemen laten zich door zulke grote jongens verdringen.

Maskerbloemen zijn bescheiden, anders hadden ze ’s lands oevers allang overwoekerd. De soort komt al sinds 1836 voor in Nederland, als verwilderde plant.

In het natuurblad Twirre van de Fryske Feriening for Fjildbiology schreef Henk Jansen over de maskerbloem in de ‘Exotenrubriek’. Hij vertelt hoe de gele bloem hommels en bijen lokt met de rode stippen, het zogenoemde honingmerk. Het gewicht van een snoepende bij zet een hefboom in werking, waardoor de helmknoppen stuifmeel op de bijenrug afzetten. Bij een volgende bloem veegt de stempel dat stuifmeel eraf en zie: de mystieke eenwording, zoals kerkvader Augustinus de daad 1600 jaar geleden noemde, is een feit.

Ik weet een plek waar gele maskerbloemen staan en ben van plan daar komende zomer zaad te winnen voor de stadsvijver achter mijn tuin.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 25 juni ’20)