Een lezeres probeerde haar gazon om te toveren in een bloemenweide, maar kreeg er een uitgegroeid grasveldje voor terug. Ze vraagt hoe ze net als ik een zee van pinksterbloemen krijgt.

Vorig jaar schreef ik dat de pinksterbloemen het halve weidje hadden gekoloniseerd en dat ik het jaar daarop een compleet lila grasveld verwachtte. De verwachting kwam uit, ik geniet dagelijks van de lila eh… zee is overdreven voor vier bij vijf meter.

Het omturnen van gras in bloemen zonder afplagwerkzaamheden is een kwestie van lange adem. Mijn gras is een paar jaar continu afgegraasd door konijnen en cavia’s. Door vroegere bewoners van mijn huis is het gras waarschijnlijk nooit bemest, maar wel gemaaid en afgevoerd. Het is een voedselarm terreintje geworden. Er staan meerdere soorten gras: iele sprietjes zowel als ruige pollen. Maar het is vooral een mosveldje met bloemen. Het mos houdt het veldje een beetje vochtig en daar houden pinksterbloemen wel van. Gras houdt juist van voedselrijke bodem en groeit dan zo hard en in zo’n dichte mat, dat er weinig ruimte voor bloemen overblijft.

Vóór de pinksterbloemen gaven sneeuwklokjes, crocussen, speenkruid en kleine veldkers kleur aan het mos, en straks verschijnen boterbloemen en brunel. Ik haal paardebloemen en een deel van de boterbloemen weg. Verder laat ik het veldje met rust tot de nazomer. Dan knip ik het één keer met een handschaar en hark het knipsel weg. De pinksterbloemen hebben dan hun zaad kunnen vormen en de oranjetipjes hun rupsen. Die fladderen nu door mijn tuin. Ook koolwitjes, resedawitjes, zweefvliegen en bijen komen op de bloemen af. Voor oranjetipjes zijn pinksterbloemen geliefde nectar- en vooral waardplanten om eitjes op te leggen.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 17 mei 2016)