Vannacht werd ik wakker uit een droom. Ik droomde dat ik wakker werd van het schelle gepiep van een vrachtwagen die achteruit indraait. Ooit woonde ik op een van de meest troosteloze plekke van het noordelijk halfrond, met uitzicht op een grijze vlakte van dakleer met aluminium schoorsteenpijpjes – het dak van een in de jaren ’70 gebouwd winkelcentrum. Tussen 6 en 7 uur ’s morgens kwamen de vrachtwagens hun food en nonfood brengen. Een wekker had ik niet nodig.

Bovenstaande woonplaats had ik 25 jaar geleden; ik zou ‘m haast vergeten. Maar gelukkig droom ik er nog over! Al dromende drong het tot me door dat het geen vrachtwagen was, maar een meerkoet. Tevens begon het te dagen dat ik de meerkoet niet droomde, maar echt hoorde. De grens tussen slapen en waken is bij mij een vage. Niet dat ik slapend door de dag ga, maar soms ga ik wakend door de nacht.

De meerkoet was op dreef. De lente staat voor de deur en waren meerkoeten tijdens die koude week laatst echte gezelligheidsdieren, nu moeten ze weinig van elkaar hebben. In de winter dobberen ze in groepen, grazen ze in groepen de grazige oevers af en storten ze zich bij vermeend gevaar groepsgewijs hals over kop terug in het water.

Maar in de lente verdedigen ze hun territoria. Vlak achter mijn huis huizen twee stelletjes in het water. Ze besteden veel tijd en energie aan de bestrijding van de buren. Laag in het water liggend peddelen ze met angstaanjagend vooruitgestoken dolksnavel op de buurman af. Die doet hetzelfde in tegengestelde richting. Ze bollen hun vleugels en maken geen praatje maar een woeste rondedans, waarbij ze elkaar met hun grote poten grijpen, terwijl ze klapwieken.

Er wordt genadeloos bij gepiept. Tegen elkaar, tegen eenden, zwanen en waterhoentjes, tegen honden en katten op de oever. In het holst van de nacht wekken ze ondergetekende. Die liever van een meerkoet dan van een vrachtwagen wakker wordt.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 19 maart ’21)