Afgelopen zomer maakte ik een strandwandeling met de Strandwerkgroep Neeltje Jans, om in kaart te brengen wat er zoal voor kustleven aanspoelde. Een verslag van die gedenkwaardige tocht over dat vroegere werkeiland van de Zeeuwse deltawerken bewaar ik voor mijn boek over schelpen, dat in de maak is. Schelpen waren een van de soortgroepen die de Strandwerkgroep noteerde. Daarnaast vonden we vier soorten krabben, allerlei mosdiertjes, hydroïdpoliepen en wieren.

Dankzij de Strandwerkgroep kijk ik met meer aandacht naar zeewieren. Voorheen had ik mijn handen vol aan vogels, schelpen, planten, insecten en paddestoelen. Ik keek hooguit of er aan zeewier bijzondere schelpen vastzaten en zo ja, dan trok ik het wier eraf. Mosdiertjes ontsnapten al helemaal aan mijn aandacht. Net als sommige hydroïdpoliepen vormen die piepkleine diertjes kolonies die op wieren lijken.

Zeewieren vormen een wereld op zich, en zijn meer nog dan bossen de longen van de dampkring. De hoogste tijd voor een Veldgids Zeewieren van de KNNV. Die is pas verschenen. Luna van der Loos, Mart Karremans, Frank Perk en Mick Otten hebben er iets moois van gemaakt, met vele kleurenfoto’s. Prachtig als mensen begeesterd raken van een minder voor de hand liggende soortengroep.

Behalve de onvermijdelijke zeesla kende ik riemwier, knotswier en natuurlijk kelp, dat spul dat aan de Amerikaanse westkust onderwaterwouden vormt die zo mooi door David Attenborough zijn gefilmd. De leden van de Strandwerkgroep hadden me voorgesteld aan onder meer Japans bessenwier, roodhoorntjeswier, gezaagde zeeëik en kleine zeeëik. Ik zoek ze op in de veldgids.

Onder water zijn ze veel mooier dan aangespoeld op het strand, of bij eb op een dijk neergevlijd. Wat een variatie – er staan ruim 130 zeewiersoorten in het boek, waaronder een paar suikerwieren. Suikerwieren vallen allemaal onder de verzamelnaam kelp. Kelp, gewoon in Nederland!

(Natuurdagboek Trouw woensdag 24 maart ’21)