Allerlei stinsenplanten steken in maart de kop op. Vele van hen zullen na hun bloei weer verdwijnen, maar aronskelken blijven. Stinsenplanten zijn ooit voor de sier op landgoederen geplant en daarvandaan verwilderd.

Gevlekte en Italiaanse aronskelken zijn verwilderd in parken en bossen, bijvoorbeeld in de Hollandse duinen. Ook in tuinen staan ze wel, waaronder mijn tuin. De bladeren zijn nu zichtbaar, in april volgen de witte bloemen. Daar zit een rottingsluchtje aan dat mensen niet, maar vliegen wel bekoort. Ze passeren een trechter van haartjes en blijven een tijdje gevangen zitten in de kelk, en lijken hun opsluiting niet vervelend te vinden – ze zitten er beschut en het ruikt er heerlijk naar bederf. Als na maximaal een dag de bloemkelk begint te verwelken, worden de vliegen weer vrijgelaten. Ze laten zich dan net zo makkelijk door een andere aronskelk gevangennemen, en brengen een lading stuifmeel van de vorige mee. Na de bevruchting maakt het blad plaats voor trossen oranjerode bessen, die op stengels staan. De bessen zien er best lekker uit, maar zijn giftig.

Zover is het nog lang niet, nu groeit het aronskelkblad. Het aarzelt al de hele winter. In de herfst al kwamen de blaadjes boven, maar ze raken nu pas in de groei. Ik moet altijd weer even opzoeken of het ook alweer de Italiaanse of de gevlekte is, in mijn tuin. Aangezien de bladeren lange lichtgrijze vlekken langs de bladnerven hebben, zijn het Italiaanse aronskelken. Gevlekte aronskelken hebben die vlekken niet. Die hebben soms wel een zwarte vlek op het blad, maar vaak ook niet. Rare jongens, die plantaardige namenbedenkers.

Als de blaadjes niet al maanden klaar staan, maar echt nu pas verschijnen, betreft het de gevlekte aronskelk. Die krijgt in zijn bloemen straks paars- of geelbruine knotsen, de Italiaanse krijgt gele. Daarop zitten de bloemetjes: de vrouwelijke onderaan, de mannelijke daarboven.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 18 maart 2021)