Op Vlieland fietsen we naar de Kroon’s Polders. Dat is een gekke zin. Het zou ‘naar Kroons Polders’ moeten zijn of ‘naar de Kroonspolders’. Maar op Vlie zijn de polders nou eenmaal de Kroon’s polders, met apostrof. De polders zijn genoemd naar opzichter Kroon van Rijkswaterstaat. Kroon damde tijdens de eerste decennia van de twintigste eeuw vier stukken Posthuiswad in, halverwege het eiland. Vlieland had een wespentaille, waar het in twee delen uiteengedreven zou kunnen worden. En land offeren aan de zee was toen nog ondenkbaar.

In de polders kon gelandbouwd worden, was het idee. Alle waddeneilanden polderden immers kwelders in voor landbouwgrond? Maar de grond bleef zout, het werd geen succes met akkerbouw. Zelfs veehouden lukte niet. Er heeft een tijdje een stijg- en landingsbaan gelegen voor militaire vliegtuigen. Maar nu is het natuur, beheerd door Staatsbosbeheer. Plassen, ruig begroeide dijkjes ertussen, duinen eromheen en een grasdijk tussen polder en wad, zoet en zout. Het afwateringstunneltje blijft nu open, zodat er bij hoog water zout naar binnen sijpelt.

We zitten met ons twaalfuurtje te kleumen op de dijk. Het is stervenskoud, maar het uitzicht houdt ons vast. Door de duindoorns hippen vinken en roodborstjes. Bij het water scharrelen graspiepers. Het was vloed, de zee ebt alweer weg. De vogels die het hoge zeewater in de Kroon’s Polders ontvluchtten, keren terug het wad op. Bergeenden, wulpen, rosse grutto’s, tureluurs en watersnippen vliegen alleen of in groepjes de dijk over. Op het wad snabbelen ook rotganzen hun kostje bijelkaar. Ze slobberen gewoon wat water op en filteren het eetbare eruit. Ze hebben een klier bij hun snavel, die het zeezout als een soort snottebellen weer uitscheidt.