De dood van Blindeman lokte opgewonden reacties uit. Reeds na mijn vorige stukje over de cavia’s werd ik door een lezeres dierenbeul genoemd. Ik had namelijk niet weten te voorkomen dat Blindeman door een ekster werd gepikt. En dan wist lezeres nog niet eens dat onze konijnen waren onthoofd door een steenmarter!
De cavia’s en konijnen waren kwetsbaar hadden mijn halve tuintje als ren. Er staat een raster om het grasveld van vijf bij zeven meter. De cavia’s konden de hele dag naar buiten, de konijnen dag en nacht. Ik wist dat er een steenmarter zou kunnen komen. Ik nam het risico. Ik had een stalen hekwerk met krappe mazen kniediep kunnen ingraven, en het ook van boven hermetisch moeten dichten, om dat risico te mijden. Maar ik wilde van mijn tuin geen fort maken.
Ik sloot de konijnen ’s nachts veilig op. Dan zaten ze urenlang sip voor zich uit te staren. Tussen hun achterpootjes klitten de keutels aan hun buikhaar. Liet ik ze vrij, dan renden ze rond, sprongen ze met vier poten tegelijk de lucht in, groeven ze hier, knabbelden ze daar en snuffelden ze het hele terrein af. Vooral ’s nachts werden ze actief. Ze konden altijd hun nachthok in, maar deden het alleen tijdens wolkbreuken. Ik gunde hen de vrijheid en nam het risico op een marter. En op een ekster.
De marter was gestoord in zijn werk. Eén konijn was slechts tot de helft onthoofd, marters graven zich met hun tandjes in de nek in. Konijn leefde nog, maar blies de laatste adem uit voor ingrijpen mogelijk was. Bij de blinde, bloedende cavia was ingrijpen wel mogelijk en volgens ons nodig ook.
(Natuurdagboek Trouw 23 juni 2014)
