Afgelopen zaterdag ging ik half 2 naar bed, twee uur later dan anders. Maar de klok ging een uur terug, dat scheelde. Soms ga ik om half 11 al naar bed, een uur eerder dan anders; alsof de zomertijd ingaat! Ik sta nu eens om half 7 op, dan weer om acht uur. Ik heb daar nooit last van. Ik realiseer me dat ik tot een minderheid behoor, en mazzel heb met mijn soepele biologische klok.

Zomertijd betekent dat je in de zomer een uur eerder slaapt dan ’s winters. Uit een peiling bleek dat twee op de drie deelnemers tegen dat halfjaarlijkse tijdverschil zijn. Zij kunnen daar niet tegen. Een uur eerder of later naar bed en ze krijgen hoofdpijn, worden suf of lijden onder andere misère. Als die gepeilden de bevolking representeren, betekent dat dat bijna twaalf miljoen Nederlanders onder het tijdsverschil lijden. Er gaan zelfs spookverhalen rond dat de natuur erdoor van slag zou raken. Haha, een natuur die klok kijkt!

Het halfjaarlijkse tijdsverschil wordt afgeschaft. Jammer. Ik vind het feestelijk als in april de zon ineens tot half negen schijnt en ik ben blij met dat extra uur slaap in november. Maar ik wil die twaalf miljoen landgenoten ook geen lijdensweg bezorgen.

Die miljoenen Nederlanders met tijdpijn zullen wel nooit naar Engeland gaan. Als je naar Engeland reist, gaat de klok eveneens een uur terug. New York betekent zelfs vijf uur tijdsverschil. Vele Nederlanders kunnen vanwege hun biologische klok kennelijk alleen zuidwaarts reizen. Zou Frankrijk daarom zo populair zijn? Toch ken ik niemand die vanwege het tijdsverschil Londen en New York mijdt.

Ooit woonde ik in Pakistan. Als ik erheen vloog, kwam ik om middernacht aan. Dan begon ik net te gapen, en dan ging de klok vijf uur vooruit! Voorbij de douane werd het licht. Ik sloeg een nacht over en was een beetje gaar, nog afgezien van de jetlag. Na enkele dagen liep mijn biologische klok gelijk aan de lokale tijd.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 2 november ’18)