Achter ons huisje op Schiermonnikoog is de avond vredig. De stilte wordt benadrukt door verre scholeksters boven het wad. En vooral door een zanglijster in de bosrand. Die zanglijster heeft het hier goed. Er zijn katten noch sperwers, maar wel veel, ontzettend veel segrijnslakken. Die slakken vreten alle heesters kaal, maar laten de bramen ongemoeid. Die bramen woekeren als bankiers, sinds de vereniging van zomerhuiseigenaren het plan uitvoerde van de camouflerende bosjes twee meter te kappen. Zodat de houthakmachines erlangs kunnen. De oplossing is het probleem. De in veertig jaar gegroeide bosrand lag ineens open. Het fijnstof uit de gierinjectors op de aangrenzende velden kon onbelemmerd binnenwaaien, de zon scheen vrolijk de bosjes in. De vruchtbare polderklei barstte uit elkaar van de braamstruiken. Hun naam ten spijt broeden de braamsluipers er sindsdien niet meer.

Helaas eten de segrijnslakken geen bramen. Ze denken vast: daar is geen beginnen aan. Zelf zijn ze een feestmaal voor de lijster. Die zag ik negen uur ’s morgens op de straat een slakkenhuis in zijn snavel nemen en op de klinkers smijten. Een slakken-kraakplek van lijsters wordt een smidse genoemd. Vreemd, want in een smidse worden dingen in en aan elkaar  gesmeed, niet kapot gesmeten. Om negen uur passeerden al verrassend veel badgasten en zelfs een enorme terreinwagen. Er zijn weinig wegen op het auto-arme eiland. Eilanders met enorme terreinwagens berijden ze dus allemaal, ze moeten toch wat. Ook alle niet-wegen worden bereden, tot op de Balg.

De lijster nam bij iedere passant een korte pauze, zijn kopje scheef om het gevaar in te schatten. Gelukkig stapte niemand af en kreeg hij zijn segrijnhapje te pakken.