Zoon speelt buiten met vriendje. Ineens opgewonden geroep: ‘papa!’ Ze vonden een merelkuiken. ‘Het ligt met zijn kopje op de grond’, zegt zoon. Of ik kan komen. Ik weet immers altijd raad? Oh dear, een kopje op de grond lijkt me geen aanbeveling. Die merel heeft natuurlijk z’n nekje gebroken en ligt met half open snavel te hijgen, tot iemand hem de kop verbrijzelt. Drie keer raden wie dat mag doen.

Buiten wachten vriendje en zoon me op. Ze leiden me de bosjes in. Er zit een blakend merelkuiken, hij houdt zich roerloos. ‘Niets aan de hand’, zeg ik opgelucht, ‘als we hem met rust laten komt het goed.’

‘Wat doen jullie daar?’ Een hele groep buurtkinderen nadert nieuwsgierig. Ik leidt ze af met wedervragen en grappen. Ze vervolgen hun weg. Zoon en vriendje hervatten hun balspel. Ik hoor een merelman alarmeren. Hij komt eraan vliegen, wil de bosjes in waar het kuiken zit, maar ziet dan een kat op straat. Het is een zwarte kat, maar dat zal toeval zijn. Het wemelt hier van de katten, het wemelt overal van de katten, en niemand houdt ze binnen, tenzij het dure raskatten zijn. Iedereen vindt het zielig wanneer jonge vogels doodgemarteld worden, behalve als de eigen kat het doet. Met enige trots en bravoure snoeven mensen dat hun kat vogels thuis brengt, tot duiven aan toe.

Kat sjokt verder, zich volkomen onbewust van het kuiken in de bosjes. Maar dat weet merelman niet. Die ziet een kat, denkt: gevaar! en stort zich van achteren op de kat. Kat kijkt verveeld op en sjokt verder. Dappere merelman komt er ongeschonden vanaf.