Hier en daar staat vast nog een polletje hei in de Provincie Groningen. Maar voor een heus heideveld moet je naar het Westerkwartier, voorbij Marum en Kornhorn, waar je al bijna in Friesland bent. Ooit strekte het hoogveen zich uit Noordwest-Drente en Zuidoost-Friesland zich tot ver in Groningen uit. Op de kaart zie je nog lange smalle percelen, waar van de dijk of weg af steeds verder het veen werd afgegraven. Turf. Er bleef bijna niets over, op de Jilt Dijksheide na. In twee kilometer loop je eromheen. Toch ziet het er al uit als eindeloze vlakte. In de verte een bosrand.

We volgen de gele paaltjes vanaf de boerderij op de Kolonieweg 20 en maken een omweg via het blote voeten-pad. Ik heb mijn hele leven gedacht dat je maar je schoenen en sokken hoefde uit te trekken om barrevoets te kunnen lopen, maar kennelijk mag dat alleen op daartoe aangewezen trajecten. Het pad verschilt in niets van het beschoeide voeten-pad. Er groeien zelfs een paar rozetten van akkerdistels op. Op rozetten van akkerdistels kun je beter geen blote voeten plaatsen.

Het pad voert langs woeste landgeiten met enorme horens naar groene sprieten zoeken tussen de roze en wijnrode vegetatie. Veel vinden ze niet, de vruchtbare bovenlaag is afgegraven alsof er turf werd gestoken. Hoe diep kun je hoogveen afplaggen, wil het nog hoogveen blijven? Maar het afplaggen heeft de hei gered: karweitje voor een heidje. Er staat veel dophei en nog meer kleine zonnedauw, dat op de karige bodem overleeft door in zijn kleverige handjes vliegjes te verteren. De witte bloempjes staan op punt van uitkomen, bovenop hun dunne stengels.