Vingerhoedskruid bloeit nu al wekenlang vol overgave. In bossen en tuinen steken de digitalissen boven de struiken en andere planten uit. Ze laten zich niet zo goed overplanten, ze komen vanzelf en komen dan ook met vele. Hun roze of lila bloemen zijn niet egaal, ze zijn versierd met donkere vlekjes, roze of paars. Het is onder planten heel gewoon zich met hun bloemen verleidelijk te maken. Mensen en andere dieren versieren zich ook om die reden, maar verleiden er soortgenoten mee. Planten niet, planten kunnen geen soortgenoten verleiden. Planten zetten hun bloemen in om insecten mee te lokken. Insecten als intermediair. Bijen, hommels en andere insecten worden de kelk in gelokt, waar stuifmeel op hun lijf gestempeld wordt.

Vingerhoedskruid doet dat ook. Tot zover niets raars. Toch is er iets vreemds mee. Om ze diep de kelk in te lokken, zet vingerhoedskruid die vlekjes in. Zou je verwachten dat versiering aan de buitenkant zit, de vlekjes van vingerhoedskruid zitten aan de binnenkant van de bloem. Ze wijzen een hommel de weg. En de hommels willen niets liever! Daar onderin de vingerhoed moeten ze zich euforisch voelen.

Sommige hommels echter laten zich niet verleiden door die versierde kelk. Die gaan buitenop de bloem zitten en bijten er een gaatje in, waardoor ze de nectar opslobberen.

Thuis moet u dat niet proberen na te doen, nectar zuigen uit vingerhoedskruid. Uw hart zou er van stil kunnen gaan staan, vingerhoedskruid bevat gif dat de hartslag afremt.

Eén vingerhoedskruid laat tientallen bloemen bloeien, waaruit zoveel zaad komt, dat het geen wonder is dat de plant zich rap verspreidt in tuinen en bossen.