Twee jaar geleden nam ik enkele zwart-geel gestreepte rupsen van Sint-Jakobsvlinders mee naar mijn tuin, waar ik ze op het Jakobskruiskruid plaatste. Ze begonnen meteen door te eten, alsof de verhuizing volstrekt irrelevant was.

Vorig jaar fladderde er een rood-zwarte Sint-Jakobsvlinder rond, maar de nieuwe generatie rupsen bleef uit, dus haalde ik weer rupsen van elders. Nog één keer, dacht ik, want ik wilde niet bezig blijven. Misschien moest ik me erbij neerleggen dat mijn tuin niet geschikt is voor een blijvende vestiging van die prachtige vlinders en rupsen.

Afgelopen lente zag ik Sint-Jakobsvlinders in de tuin, dat gaf hoop. Het was koel en nat en ze zaten steeds te suffen. Ik zag er maximaal drie tegelijk.

De rupsen lieten op zich wachten, hoewel het Jakobskruiskruid bloeide. Zou ik dan toch nog één keer rupsen…? Maar nee, plotseling zag ik een wriemelende massa minuscule rupsjes met spinsels eromheen. En later op een tweede plant nog een nestje. Hoera, beschuit met muisjes!

Na een reis van twee weken keerde ik terug in een tuin die krioelde van de rupsen. Althans, alle Jakobskruiskruiden zaten er berstensvol mee, sommige planten waren helemaal gestript. Ik vond twee dode, ingedroogde rupsjes – van honger omgekomen. Andere kropen rond en probeerden knoopkruid en klaver, maar nee, het moet en zal kruiskruid zijn, bij voorkeur Jakobskruiskruid.

Ik ken genoeg veldjes en bermen met Jakobskruiskruid. Paardenweiden staan er vol mee, want paarden lusten ze niet – ze krijgen er maagproblemen van. Paardenhouders haten de planten en in bermen worden ze gemaaid. Er zijn zelfs bestrijdingscampagnes tegen Jakobskruiskruid; volkomen zinloos, zolang we het klimaat blijven veranderen, want de soort kan tegen hitte en droogte. Hoe dan ook, we haalden dit maal geen rupsen, maar planten in huis, pardon tuin. De rupsen (caterpillars in het Engels) storten zich op deze catering.

(Natuurdagboek Trouw maandag 25 juli ’22)