De kleine feestelijkheden rijgen zich aaneen. Eerst de sneeuwklokjes, dan de winterakonieten, krokussen, narcissen, hoefbladen, speenkruiden en bosanemonen. De lente brengt een  bloemetje mee!

Woensdag liep ik de stralende zon mijn tuin in en zag ik dat de bosanemonen bloeiden. Ik weet dat ze er staan, maar elk jaar is het een blijde verrassing. Ik nam ooit een polletje mee uit een Duits bos, waar niet alleen de volledige bosbodem ermee bedekt was, maar ook de bermen van de landwegen rond het bos. Je kon daar niet picknicken zonder op bosanemonen te gaan zitten, dus kon ik net zo goed een polletje uitgraven. Zo hielp ik met de verspreiding. Een beetje.

Want hoewel bosanemonen altijd met vele zijn, blijft het hier bij dat ene polletje. Het bloeit uitbundig, maar verspreiden ho maar. Het vormt mierenbroodjes, die door mieren versleept worden. Mieren zat, maar misschien lusten ze geen Duitse broodjes. Duitse broodjes kunnen een beetje zuur zijn. Zou dat voor Duitse mierenbroodjes ook gelden?

Nu de sneeuwklokjes en krokussen uitbloeien, zijn de bosanemonen één van de twee bloeiende planten in mijn tuintje. De andere is speenkruid. Die botergele sterretjes fleuren de boel op. De blauwe dwerghyacinten bloeien gek genoeg nog niet.

Wonderlijk toch, hoe die planten na hun bloei volledig verdwijnen. En in de lente zijn ze er ineens weer. Ze hebben al die tijd in de grond gezeten als winterknoppen, mini-bolletjes.

De bosanemonen hebben elk drie bladeren en één bloem. Ze reikhalzen naar het zonlicht. Als bosbloem hebben ze weinig concurrenten. Bosbodems liggen in de schaduw en daar houden niet veel bloemen van. Bosanemonen ook niet, maar die zijn zo slim om in maart al te bloeien, als er nog geen blad aan de bomen zit.

Met een lenteweekend voor de deur zullen ze wel gauw uitgebloeid zijn – bosanemonen bloeien toch al niet zo lang. Ik zal dus kort maar hevig van ze genieten. Daarna gaan ze weer een jaar ondergronds.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 24 maart 2017)