Van Erik Woldberg kreeg ik een vraag over boktorren. Die zitten in zijn houtvoorraad bij de houtkachel. Er vlogen volwassen kevers uit en Woldberg stelde vast dat het veranderlijke boktorren betrof. Die zijn klein: langer dan anderhalve centimeter worden ze niet. Hun kleur varieert van geel via rood tot zwart.

Wie aan boktorren denkt, denkt algauw aan doorboorde kozijnen en instortende schuren, maar boktorren die in dood haardhout binnengehaald worden lusten geen bewerkt timmerhout. Veranderlijke boktorren ook niet. De kevers willen naar buiten om op dood hout eitjes af te zetten. Het beste is ze buiten te zetten. Niet op internet kijken, want daar wordt vergif geadviseerd, te koop bij wie het adviseert.

Bij Woldberg zitten nog levende larven in het hout, getuige het fijne zaagsel dat uit dat hout dwarrelt, maar hij is niet bezorgd over zijn kozijnen. ‘Al dat boorpoeder, een boodschappentas vol, vinden we niet erg’, mailt hij, ‘maar ik heb mijn bedenkingen dat, als de larven er nog inzitten, het hout met larf en al de kachel ingaat.’ Om keverlarven te sparen wil hij weten welk hout het meest in trek is bij de boktorren: ‘Es of eik? En welk hout willen ze écht niet? Berk?’

Veranderlijke boktorren hebben een brede smaak wat hout betreft. De vrouwtjes tenminste, of liever: de larven. De vrouwtjes leggen hun eitjes na de paring op dood hout, terwijl de mannetjes door blijven snoepen van stuifmeel – die zitten het liefst op een bloem. De larven leven een jaar lang in en van het hout, verpoppen zich dan tot kever en vliegen uit.

Veranderlijke boktorren hebben het liefst eikenhout, maar ze zijn op bijna alle inheemse loofhoutsoorten aangetroffen, inclusief berk. En bij gebrek aan loofhout vergrijpen ze zich ook aan naald-.

Hout stoken zonder risico op het verbranden van keverlarven is onmogelijk. Daar staat tegenover dat er meer boktorren zijn dankzij de opslag van stookhout.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 13 januari ’21)