Voor een boek over drieteenstrandlopers volgde ik die koddige dribbelaars drie jaar lang, samen met hun onderzoeker Jeroen Reneerkens. We vingen die vogels en ringden ze met unieke kleurtjes, waaraan we ze individueel herkenden. Dat bleek de vogels onverwacht te helpen.

In mei strijken drieteenstrandlopers onderweg naar Groenland neer op een bepaald strandje op IJsland. Het strandje werd bedreigd door havenuitbreiding en crossmotoren. IJslandse vogelaars drongen bij de regering aan op bescherming van het strand.

Als 1 procent van de vogels van een wereldpopulatie in een gebied samenkomt, ook tijdelijk, is dat reden om het gebied een important bird area (IBA) te noemen. Met die Europese status is natuurbescherming af te dwingen. Wij telden dagelijks een paar honderd drietenen, met een maximum van zeshonderd. Dat waren er te weinig, 1 procent van de totale populatie van naar schatting 123 duizend drieteenstrandlopers betekende 1230 drietenen. De burgemeester kwam op bezoek en schudde zijn hoofd. Hij kon niets voor de vogels doen. De vogels moesten maar naar een ander strand.

Maar dankzij die kleurringen kwamen we erachter dat er veel meer drieteenstrandlopers van dat strandje gebruik maakten. Ongeveer één op vijf vogels was geringd en individueel herkenbaar. Sommige kwamen geringd en al binnen, die waren een jaar eerder al geringd – drietenen zijn trouw aan hun verblijfplaatsen. Andere ringden we ter plaatse. Die geringde vogels zagen we gedurende een dag of drie dagelijks, en daarna nooit meer.

Daaruit bleek dat ze maar enkele dagen op dat strandje bleven. Er leek wekenlang een groep vogels te bivakkeren, maar het waren steeds nieuwe vogels die maar kort bleven. In totaal gebruikten veel meer dan 1230 vogels dat strand. Die éénprocentsgrens gaf IJslandse vogelbeschermers en de burgemeester een kans bescherming tegen havenuitbreidingen en crossmotoren af te dwingen.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 8 januari ’21)