De Tuinvogeltelling van afgelopen weekend is bedoeld om mensen warm te maken voor vogels. Daarin is de telling geslaagd: meer dan zestigduizend mensen deden mee en gezamenlijk telden zij bijna een miljoen vogels.

De huismus, die jarenlang achteruitging, staat desondanks nog altijd op 1 met bijna 160 duizend meldingen, gevolgd door de koolmees. Die is er met net geen honderdduizend nochtans ongeveer twintig procent minder dan anders, dus de tweede plaats is een opsteker. Dat de merel met bijna evenveel vogels als de koolmees op 3 staat is ook al opmerkelijk, daar de merels afgelopen herfst bij bosjes doodgingen aan het usutuvirus, de merelvariant op het westnijlvirus.

Een opvallende stijger is de spreeuw. Die haalde twee jaar geleden nog net de tiende plaats en zakte vorig jaar voor het eerst sinds de veertien tuinvogeltellingen uit de top-10. Voor de vogel die tot midden jaren ’80 samen met de huismus de talrijkste vogel van Nederland was, is de huidige negende plek (ruim 42 duizend) beslist geen record. Toch ben ik als schrijver van een boek over de spreeuw blij dat die onbekommerde flierefluiter menige wintertuin opvrolijkt en terugkeert in de top-10.

Zelf turfde ik afgelopen weekend geen spreeuw. In vijf minuten kwam de verdere top-10 wel voorbij, behalve de houtduif. De vijf merels die ik tot voor kort over de vloer kreeg, beperkten zich nu tot één of twee en de acht vinken waren met hun drieën: een mannetje met twee vrouwtjes, de snoeperd. Ik telde alleen de aantallen die ik tegelijk zag, om dubbeltelingen te voorkomen.

Heerlijk om naar tuinvogels te kijken, met hun gezellige gescharrel en gefladder. Blij veerde ik op toen een staartmees passeerde en waarachtig tipte een reiger even de waterkant van mijn tuin aan. Dat gebeurt slechts zelden en was dus een opsteker. Helaas wachtten de waterhoentjes tot maandag, voor ze uit de ontdooiende vijver naar de top van mijn appelboom fladderden.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 1 feb. 2017)