In het Leersumse Veld ben ik sinds mijn zestiende niet meer geweest. Diet Groothuis woont niet ver van hier en komt er wel eens. Zij schreef jarenlang in Trouw over schoonmaaktechnieken en onlangs een poetsboek, maar haalt ook graag moddervoeten.

We lopen langs bosranden om heidevelden heen; heidevelden waar veel gele graspollen op staan van het pijpestrootje. De voor elk moderne natuurgebied onvermijdelijke koeien hebben daar geen zin in, die struinen liever door de bosjes. Je zou ze, net als schapen trouwens, al moeten opsluiten op de hei, anders hoeven ze die schraalhanzige kost niet. Maar dat vereist hekken en die zijn lelijk en kosten bovendien geld. Die grazers moeten juist goedkoop zijn – ze sparen tuinlieden en grasmaaiers uit. Denk niet dat natuurbeheer gemakkelijk is.

Drie vennen passeren we. Er ligt ijs op, er schaatsen mensen, de watervogels zijn weg. We zien glanskopmezen. Die zie ik als uit de klei getrokkene niet vaak. Diet weet een bosje met oude, dode beuken. Nog meer glanskoppen! En veel kool- en pimpelmezen, vinken, roodborstjes. Er roffelt een bonte specht en er gniffelt een zwarte. Dan klinkt er een helder, melancholisch fluitje. Een goudvink? We sluipen om de geluidsbron heen tot we de zon achter ons hebben en bingo. We zien twee goudvinkmannen met hun roze borsten en zwarte mutsen zitten stralen.

Maar dan snorren er twee bruine vogels over. Het lijken mussen. De een verdwijnt, de ander neemt plaats in een kruin. Met die stompe snavel is het een vinkachtige of een gors. Er ligt een schaduw op het voorhoofd en over de bef, er zijn streepjes op de beige borst en roestbruine rug en er is een gezichtstekening die verraadt dat het om een rietgors gaat: een mannetje in winterkleed. Een rietgors in een boom? Tja, bij zijn rietkraagje zijn ijs en schaatsers, hij moet toch wat.

We drinken thee bij Diet thuis. Voor ik naar binnen durf trek ik mijn modderschoenen uit…

(Natuurdagboek Trouw donderdag 2 feb. 2017)