Schaduwen heb ik altijd wonderlijk gevonden. De donkere kant van de maan is vrijwel onzichtbaar. Een nieuwe maan is bijna even donker als de nacht eromheen. Terwijl de vloer onder de eettafel en de schaduw van een kozijn op de muur weliswaar minder hel, maar toch een beetje verlicht worden. Hun schaduwen vangen geen direct licht, maar worden indirect nog altijd in het zonnetje gezet.

Mijn dochter was als klein meisje bang voor bewegende schaduwen. Vooral haar eigen schaduw was een griezel, want die kon haar achtervolgen. Als ik erbij was, viel dat te verdragen, maar begaf ik me naar de gang, de keuken of de tuin, kwam ze vaak achter me aan, met een angstige blik naar haar schaduw kijkend. Die soms ineens verdween.

Schaduwen zijn voor een kind lastig te begrijpen. Sterker nog: ik heb intelligente volwassenen meegemaakt, die niet begrepen dat de zon die ene wand nog steeds kon beschijnen, als het gordijn er recht tegenover gesloten was. Dat zonnestralen ook door een kier naast het gordijn schuin de kamer kunnen binnenvallen, is kennelijk lastig te bevatten. En dan verandert dat ook nog, want waar zojuist nog de zon scheen, schijnt ie nu ineens niet meer!

Een paar honderd jaar geleden ontdekten mensen dat de zon niet om de aarde draaide, maar de aarde om de zon. Voor die ketterse gedachte werden mensen vermoord, zoals mensen ook verketterd werden, die meenden dat God niet de mens had gemaakt, maar de mens God.

Het lijkt ook net of de zon voorbijschuift. Ik tuur naar een schaduw op de deur, die op een soort kip lijkt. De schaduw lijkt roerloos te zijn, maar als ik goed kijk, zie ik de kip heel langzaam verschuiven. Griezelig!

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 13 dec. 2016)