Vrijdag heb ik appels geplukt. Ik heb een vrij kleine, knoestige boom die laat in het jaar heerlijke appels geeft. Met dat nieuwe, warme klimaat laat ik ze zo lang mogelijk hangen en rijpen. Het is een groen ras, maar sommige appels blozen gelig dankzij de vele zonne-uren.

De laatste jaren verbrak de boom telkens zijn record. Wat een appels kan zo’n boompje dragen! Een arsenaal aan insecten en vogels smulde mee, maar er bleef altijd meer dan genoeg over voor moes, taart, appelkruimel en hete bliksem.

Dit jaar lijkt de oogst kleiner. Voor onze dagelijkse vruchtensalades heb ik het laaghangende fruit al geplukt. Willen we appels, dan kan ik de boom in. Ik weet inmiddels dat ik eerst de verste en hoogste moet plukken, want als ik de lagere appels pluk, veren de andere na dit verlies aan ballast nóg verder en hoger.

Tot mijn verbazing haal ik zeven plastic tassen vol appels naar beneden. Toch laat ik er nog aardig wat hangen voor de vogels. In de boom kom ik een koolmees tegen, twee hooiwagens en twee tuinslakken.

Nu ik toch in hogere sferen verkeer, snoei ik de boom meteen maar even in vorm. Dat doe ik elke twee jaar. Er zijn cursussen voor fruitbomen snoeien. Die heb ik nooit gevolgd, ik snoei ongeschoold, ik ben autodidact, ik doe maar wat. Dat pakt goed uit – de boom is fraai gevormd en zoals gezegd niet krenterig met appels.

In de keuken sorteer ik de oogst in drie klassen: een stuk of dertig grote, puntgave appels om uit de hand te eten, een middenklasse van minstens honderd appels en ruim vijftig appels die erom vragen meteen verwerkt te worden: klein, aangepikt, wormstekig, vlekkerig of knurftig. Er zijn er weinig aangepikt, want merels en spreeuwen zijn er minder. Merels door het usutuvirus, spreeuwen door de landbouw.

Knurftige appels zijn misvormd, misschien doordat ze te weinig water of licht kregen, of als jeugdig appeltje door een rups zijn aangevreten. Ze smaken er niet minder om. De knurft op de foto kijkt me spookachtig aan. Halloween-appel.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 29 oktober 2019)