Hun bloemen zijn prachtig als porseleinwitte kelken. Er komen zweefvliegen op af, zoals de blinde bij op de foto. Een blinde bij is geen bij, en heeft geen angel. En haagwinde heeft meer te bieden.

Ooit zat ik in Frankrijk voor mijn tent naast een overwoekerde muur. Een man haalde haagwinde weg. ‘Pour la pain’, verklaarde hij. ‘Voor het brood?’ dacht ik, het is toch le pain? Toen besefte ik dat lapin konijn betekent. Later hadden we zelf konijnen en die gaf ik dus haagwinde. Die konden de exponentiële groei van de planten echter niet bijbenen.

Dat kan ik ook niet. Afgelopen herfst heb ik de in onze tuin woekerende wildernis van dijkviltbramen, Japanse duizendknoop en pitrus teruggedrongen. Die zorgden allemaal voor voldoende nageslacht om me nog jaren zoet te houden, maar het terugdringen bleek vooral ruimte te bieden aan viltige basterdwederik en haagwinde.

De eerste laat zich gemakkelijk uittrekken. De tweede niet. Haagwinde breidt zich via sliertige uitlopers razendsnel uit, zowel horizontaal over de grond, als verticaal in alles wat houvast biedt. Het slingert zich wurgend om stengels, takken en stammen, verandert planten en bomen in piramides van hartvormige windebladeren. Zelfs wilgen delven het onderspit. We hebben geen konijnen meer, dus ik sjor armenvol los en deponeer het op de compostberg. De witte wortels breken af, dus het is dweilen met de kraan open. Die wortels groeien weer uit en gedijen ook prima op de compost. Ik zou de wortels moeten afknippen maar dat gaat langzamer dan dat haagwinde groeit. En de gft-bak zit al vol.

Enfin, zo blijf ik fit: fysiek bezig zijn in de buitenlucht, het levert me op waar anderen een duur sportschoolabonnement en zweterige kleedkamers voor nodig hebben. Oh, er is één fraaie bloem die nog harder groeit, maar die niets wurgt en die gemakkelijker onder de duim te houden valt: Oost-Indische kers. Die zet ik met succes in.

(Natuurdagboek Trouw, woensdag 14 augustus ’24)