Vorig jaar ben ik met mijn zoon in Bern geweest. We hebben fikse einden door de stad gelopen, en zijn natuurlijk de rivier de Aare overgestoken, die zich als een soort slotgracht om de oude binnenstad kronkelt. De brug is hoog en als je over de reling loert, zie je in de diepte de rivier met in de buitenbocht een ruig begroeide oever. Ik houd wel van zulke stedelijke wildernisjes; oases van rust waar vaak verrassende soorten leven. Hier zeker, zoals we later merken.

De brug komt uit bij de Berenkuil, een krater van steen, waar de zon genadeloos op snijbrandt. Geen beer te zien. Ze zullen wel schuilen in de nachthokken. Wat een treurige tourist trap.

Mijn ouders namen eens uit Zwitserland een reep chocola mee, waar het wapen van Bern in gegraveerd stond: een beer. Mijn vader vertelde over de Berner beren. Die wilde ik zien. Ik was gek op dieren, vooral op mijn teddybeer. Als surrogaat nam mijn vader me mee naar de Berenkuil in Maastricht, waar toen nog beren waren. Ik vond ze zielig en gaf de voorkeur aan de beer in de dierentuin van Amersfoort, die samenleefde met een hond.

Toen ik eindelijk mee mocht op vakantie, gingen we naar Zwitserland (maar niet naar Bern), Oostenrijk en Trentino in Noord-Italië. Daar leven sinds kort weer wilde beren. Een agressieve berin is er onlangs doodgeschoten. De berin had drie welpen, die hoogstwaarschijnlijk zullen sterven van honger of misschien wel verdriet. Zielige beren dus. Net als in de Berenkuil in Bern.

Ontnuchterd wandelen we terug. We willen de wilde oever betreden, maar muren versperren de weg. We hangen nog eens over de reling en dan zien we ineens een beer! De beer scharrelt ontspannen door de wildernis. Hij gaat er even bij liggen, rolt lekker in het zand, struint verder en vindt iets eetbaars. Hij neemt geen enkele notie van ons, recht boven hem. Deze beer is volstrekt niet zielig, maar heeft een heerlijk luierleven.

(Natuurdagboek Trouw, maandag 12 augustus ’24)