Om negen uur loop ik bij de Kobbeduinen op Schiermonnikoog. Ik ben de enige mens; pas na de koffie en de aankomst van de ochtendboot zal het peloton elektrische fietsers zich melden. Ik volg het paadje door de kwelder richting Waddenzee. Over een slenk is een bruggetje gebouwd. Ik ben hier al een tijd niet geweest, maar oud kan het bruggetje niet zijn. Toch is nu al een kwart van de planken weg.

De vloed, opgezweept door de harde zuidwestenwind, dringt via de slenken diep in het eiland door. Een brede slenk houdt me tegen. Je houdt je voeten hier toch al niet lang droog. Groene stukken kwelder wisselen af met rossige, en ik merk dat de rossige natter zijn dan de groene. De rossige gloed komt van schorrenkruid en van de uitstekend smakende zeekraal, die zich deels al in herfstrood hult. Zij worden afgewisseld met kort, groen kweldergras, het lilagrijs van uitgebloeid lamsoor en zilverachtige stroken zeealsem. Zeealsem verspreidt de kruidige kweldergeur. Door de kleurrijke, toendra-achtige vlakte kronkelen glinsterende slenken onder een woeste lucht die Hollandser is dan de meest Hollandse meester ooit schilderde, en dat in Friesland! Het is hier om te janken zo mooi, om met Maarten van Roozendaal te zingen.

Er liggen koeien te herkauwen; kwelderkost is zware kost. Ze zouden liever rood zwenkgras en zeekweek eten, maar dat is op. Waar geen koeien komen, staan die grassen kniehoog.

Met de vloed komen de wadvogels, die rustplekken zoeken om te overvloeden. Wulpen, regenwulpen, scholeksters, tureluurs, witgatjes, bosruiters, groenpootruiters, zwarte ruiters… Hele zwermen ruiters vliegen over; misschien arriveren ze ook wel uit hun noordelijke broedgebieden en kunnen ze eindelijk uitrusten en eten.

Spreeuwen bevolken duindoorn- en vlierstruiken met rijpe bessen. Een bruine kiekendief schommelt langs en er spoedt zich zowaar een ijsvogel voorbij, laag boven een slenk.

(Natuurdagboek Trouw, donderdag 5 september ’24)