In mijn vorige tuin bloeide Jacobskruiskruid, een wekenlange bron van gele pracht. Het is bovendien een vredig gonzende verzamelplaats van bijen en zweefvliegen. De plant doet het goed op stikstofrijke, warme plekken en breidt zich dus snel uit. Ook in mijn tuin. Daarom haalde ik ooit de zwart met geel gestreepte rupsen van Jacobsvlinders erbij. Die eten vrijwel alleen Jacobskruiskruid. Ze knagen de planten tot de grond af, en ontpoppen zich in de lente als prachtige zwart-rode vlinders.

Afgelopen voorjaar verschenen de vlinders al toen de planten nog niet eens uit hun rozetten verrezen. Toen ze bloeiden, waren de vlinders al lang verdwenen. Vlinders leven maar kort, ze zijn er alleen even om zich voort te planten.

We hadden de natste herfst sinds mensenheugenis en die werd gevolgd door een zachte winter en een koele lente. Misschien ontwikkelden de vlinders zich relatief vroeg vanwege de zachte winter. Misschien groeiden en bloeiden de planten traag en laat vanwege de koele lente. Dat zou een mismatch betekenen, zoal er wel meer optreden als gevolg van onze menselijke vervuilingsdrang.

We blijven maar stikstof uitstoten en op het land strooien en we blijven maar kooldioxide uitstoten en het klimaat veranderen en sinds de eerste zomerse dagen zie ik overal Jacobskruiskruid bloeien. In bossen, parken, tuinen, bermen en tussen de stoeptegels door. Het barst ervan. Ook in onze nieuwe tuin staan grote bossen, topzwaar onder hun zware, zweefvliegen torsende bloemen. Ik wilde de zwart met geel gestreepte rupsen van Jacobsvlinders erop zetten, maar kon ze nergens vinden.

Zó veel Jacobskruiskruid, en zó weinig Jacobskruiskruid-etende rupsen. Vreemd. Hoewel, niet als je ’t omdraait. Zó weinig rupsen, en dus zó veel Jacobskruiskruid.

Enfin, ik weet een plek waar de rupsen nog wél talrijk zijn en heb een handvol naar onze tuin gebracht. Daar zitten ze nu heerlijk te schranzen.

(Natuurdagboek Trouw, vrijdag 26 juli ’24)