Van Adwin de Kluyver verscheen het boek De Eilanden van goed en kwaad (Het Spectrum, 26,99). Ik heb een zwak voor eilanden, en als auteur van Eilandgevoel ben ik natuurlijk benieuwd.

Mijn persoonlijke eilandentop-3 bevat minstens 5 eilanden. Het Griekse Samothraki, het Ierse Clear Island en uiteraard mijn geliefde Schiermonnikoog staan er zeker in, evenals Inishboffin (Ierland), Fair Isle (Schotland), Ko Chang (Thailand) en Ouessant in Bretagne. En laat ik Blasket, Dursey, Bere, Valentia, Inisheer, Inishmore, Achill, Arran, Omey en Clare niet vergeten. Allemaal in Ierland; op Inishmore en Achill werd The Banshees of Insherin gefilmd. Ierland is zelf een eiland, en wat voor eiland – je kon er geen stap zetten zonder op orchideeën te trappen. Die zijn inmiddels met EU-landbouwsubsidie teruggedrongen.

De Kluyver beschrijft eilanden niet op grond van zijn voorkeur of avonturen, maar vanwege de (goede en kwade) bestemming die mensen ze gaven. Er staan twee Ierse eilanden in: Spike aan de zuidkust en Clare aan de westkust. Spike, in de baai van Cork, blijkt eeuwenlang gebruikt te zijn als strafkolonie voor anti-Britse vrijheidsstrijders, kruimeldieven en moordenaars. Nu is het een museum.

Clare Island heb ik bezocht. Er pendelt tegenwoordig een veerboot, maar destijds niet. Ik mocht mee met het postbootje, dat verticaal over de golven klom en viel, zodat ik wit van angst en zeeziekte aankwam. Daar in de pub nipten mannen met petten zwart bier. ’s Avonds zaten dezelfde mannen er achter nieuwe pinten.

Ik doorkruiste het eiland te voet, keek naar bloemen, vogels en schelpen, en uit De Kluyvers boek blijk ik verre van de eerste natuurvorser te zijn. Integendeel, een eeuw geleden werd de ten onrechte uniek geachte flora en fauna van Clare tot in detail uitgeplozen, wat vrij recent nog eens is overgedaan. Vreemd genoeg wist ik daar niets van. Maar nu wel, dankzij De Kluyver.

(Natuurdagboek Trouw, maandag 29 juli ‘24)