Onlangs noemde ik viltige basterdwederik in één zin met haagwinde, waarmee de wederik geassocieerd dreigde te worden met een wurgende woekeraar. Dat leverde een reactie op van een lezer, die me wees op de onderschatte geneeskracht van de basterdwederik. Twee koppen viltige-basterdwederikthee per dag, en al uw blaas- en prostaatklachten verdwijnen. Echt iets voor een middelbare vent als ik; nooit meer nadruppen!

Ik ga het eens proberen. Dan moet ik wel zeker weten dat ik geen gelijkende plant neem, waarvan er in de plantenfamilie waartoe de basterdwederik hoort verschillende zijn. Dat is de familie van de wilgenroosjes. De viltige basterdwederik is helemaal geen wederik, het is een wilgenroosje, uit de familie van teunisbloemen. Vandaar misschien de toevoeging ‘basterd’, als in: bastaard, niet helemaal echt. Maar waarom zou je zo’n plant dan niet gewoon klein wilgenroosje noemen? Op internet kom ik wel de naam kleinbloemig wilgenroosje tegen. Kan ook.

Ik heb geen bezwaar tegen de kleine bloemen van deze niet-wederik. Ze nemen de tuin alleen wel snel over. Dat komt door de exorbitante hoeveelheid pluizig zaad, dat gretig ontkiemt op de voedselrijke, her en der omgewoelde aarde. Die is omgewoeld door mijn wiedende handen en een beetje door de hond. Wiedende vind ik een mooi woord, het verenigt ziedende en woedende in een activiteit, waarbij eventuele boosheid in de aarde verdwijnt.

Die onechte wederiken trek ik deels uit. Dat gaat gemakkelijk en is een zachtaardig klusje, want de planten zijn zacht behaard. Een deel laat ik staan; ook die kleine bloemen geven een kleur en zijn lekker voor insecten. Ze zijn lila en roze, net als andere wilgenroosjes, terwijl wederiken (en teunisbloemen) geel zijn.

In onze tuin doen viltige basterdwederiken het goed, vooral in het laaggelegen, vochtige deel, met een voedselrijke veenbodem die vanwege eeuwenlang verzonken puin aardig kalkrijk is.

(Natuurdagboek Trouw, maandag 26 augustus ’24)