Ging ik gisteren naar de oost-, vandaag bezoek ik de westpunt van Schiermonnikoog. ’Om de west’, zei mijn vader dan. Tot voor kort sleet het eiland aan de westzijde, maar tegenwoordig lijkt het er aan te groeien. De boot naar Schiermonnikoog vaart onder het Rif langs, de vlakte aan de zuidwestkant. Het Rif is weids en verlaten. Ik wandel er blootsvoets, want zelfs bij eb is het er nat en modderig. Ik zag de begroeiing er in twintig jaar veranderen van kaal met zeekraal naar een bloeiende kwelder vol lamsoor. Een eind naar het noordwesten vormt een strandwal van zandduintjes de grens tussen Waddenzee en Noordzee.

Vaak zeggen terreinbeheerders dat hun terrein niet afgesloten hoeft te worden, omdat het er toch onbegaanbaar is. Maar juist onbegaanbaarheid is voor sommigen een lokkerdje. De sporen van jeeps en quads blijven tientallen jaren zichtbaar: kale strepen met zomen van zeekraal. Sinds kort zijn er fatbikes die overal komen. Ook ik ontmoet er een paar. De breekbare kweldervegetatie spat in het rond.

Met wandelen hoeft niet veel mis te zijn, als je je als gast gedraagt. Ik loop met een boog om rustende vogels heen. Anderen doen dat zelden. Ik zie ze altijd de meeuwen en scholeksters verstoren. Ze lijken de zwermen die ze opjagen niet eens te zien. Daar waar plevieren en sterns op de grond broeden, staan verbodsbordjes waar de mensen- en hondensporen gewoon langslopen.

Toch geniet ik zeer van de kruidige kweldergeur, de witgatjes en watersnippen in de slenken, de grote sterns boven zee. Graspiepers dwarrelen met een piepje op, scholeksters, kieviten en ganzen scharrelen rond, een regenwulp vliegt over, een tapuit hipt langs.

Ik loop vijf uur lang om de west, voor ik bij paal 3 afbuig naar de vuurtoren. Maar eerst een duik in de diepe, kalme binnenzee, die beschut wordt door de haak, de kilometerslange zandbank die vanaf paal 5 westwaarts de zee insteekt.

(Natuurdagboek Trouw, vrijdag 30 augustus ’24)